προστυχιες,μικροπρεπειες και άλλα

παει κι αυτο.
φαγανε, ηπιαμε, (συγκεκριμενα, τον ηπιαμε)ευχηθηκαμε.τσουγκρισαμε. αυγα. μονο. γιατι ειμαστε ανθρωποι επιπεδου. βλεπουμε γαλλικο κινηματογραφο.
ολα οπως πρεπει.

γαμωτο. θελω να μοιρασω χαστουκια. ας φαω κι εγω. καλο θα μου κανει. μη παει ο νους σε κινκυ καταστασεις. μιλαμε για κανονικα χαστουκια, σαν αυτα που εδινε η δικια μου, (τουλαχιστον) μανα, αυτα τα αναποδα με τη βερα, κλατς, και οπου σε πιασει.
τοσες κουβεντες αυτες τις μερες, οι γνωστες. για αγαπες και πονους και χαρες και λυπες αλλά για το θυμο ουτε λεξη. δεν μιλαει κανεις. ευκολα ξερναμε τα συναισθηματα σε φιλους και γνωστους αλλά ο θυμος ειναι σαν απαγορευμενη λεξη. οι ωραιοι τυποι δεν θυμωνουν, καπου στο βαθος του μυαλου ξερεις οτι συμπαθητικος εισαι οταν κανεις λιγο χιουμορ οταν πεις ενα δε γαμιεται. μ ενα "νταξει μωρε", εχεις την αποδοχη που χρειαζεσαι και ολα ειναι οκει. μου ειχε πει καποτε ενας φιλος οτι αμα φωναζεις χανεις τι δικιο σου.(ακουγα τι ελεγε προσεχτικα αλλά δεν διαφωνησα ποτέ μαζι του, οχι για να μη χασω το δικο μου δικιο, αλλά αυτο δεν ειναι της στιγμης, τι λεω; αυτο δεν ειναι καμιας στιγμης) μπα; δηλαδη αμα τα πεις αλλιως νομιζεις οτι θα το βρεις; πιο δικιο και αδικο ποιος νοιαζεται τελικα για το τι ειναι δικαιο και αδικο.αρκει να ριξεις μια ματια γυρω σου και θα καταλαβεις. δεν εχει καμια απολυτως σημασια.
ολα οκει;
ολα γαμιουνται και τιποτα δεν ειναι νταξει.