το αμαρτημα της μητρος μου

περναει απο κατω η θεια.μπροστα αυτη και πισω της η γιδα.
που τη πας θεια τη γιδα; ρωταω. ειναι αρρωστη μου λεει, την παω σπιτι να της δωσω μια κοκα κολα. αργοτερα περασε απο το σπιτι ο γιος της. καλα, του λεω θα δωσετε στη γιδα κοκα κολα; ναι μου λεει γιατι εφαγε πολυ. ειδες πως ειναι; κακασχημη και εντελως ηλιθια κι αυτη η μανα μου κοιτα τι πηγε και αγορασε αναμεσα σε τοσα κατσικια αυτη βρηκε να διαλεξει.

"η θετη μου αδερφη ητον ακομη μικρα, καχεκτικη, κακοσχηματισμενη, κακογνωμος, και προ παντων δυσνους, τοσο δυσνους, ωστε ευθυς εξ αρχης μ ενεπνευσεν αντιπαθειαν"

οντως η γιδα ειχε τα χαλια της.
η θεια μου ομως την επελεξε.αυτη η θεια που τωρα ειναι χηρα.καπου υπαρχει μια φωτογραφια στο σπιτι απο την ημερα του γαμου της.μικρο κοριτσι ηταν αλλα το προσωπο σκληρο με γωνιες σχεδον αντρικο.τωρα στα 55 της εχει μαλακωσει. ροζ μαγουλο, στρογγυλο προσωπο.δεν την γλυκανε η αγαπη του θειου (αστεια πραματα).ουτε η μητροτητα.παντα φτυσμενη την ειχανε.αυτη η θεια που ολοι την θεωρουν αχρηστη, καθολου μα καθολου αξια, ακομα και τα παιδια της, εχει καταφερει να χαμογελαει ικανοποιημενα (ορκιζομαι, οχι χαζα).ισως γιατι δεν εχει να περιμενει τιποτα απο κανενα.
πριν χρονια ειχε φτιαξει για μενα, χωρις να της το εχει ζητησει κανεις, ψωμι και το ειχε στολισει με λουλουδια απο ζυμαρι.ηταν ενα εργο τεχνης.αληθινο κεντημα. οταν την ευχαριστησα αυτη αρχισε να γελαει οχι απο την ικανοποιηση της αναγνωρισης αλλα ουτε απο αμηχανια.ηταν ενα γελιο τοσο πληρες.νομιζω οτι ηταν ευτυχια. αυτη η γυναικα δεν περιμενε ποτε, τιποτα, απο κανενα.

νοιωθω τοσο ανεπαρκης.
μα γιατι τα σκατωνω παντου, και ενταξει τα σκατωνω.μα γιατι να με νοιαζει τοσο πολυ.τι σκατα εγωισμο κουβαλαω.
και γιατι το βραδυ πρεπει να περναει ολη η μερα μου απο το μυαλο μου και να μην μπορω να χωνεψω τιποτα.
μηπως ν αρχισω τις κοκα κολες;