28.3.17

το σπιτι πανω απο το φουρνο





ανεβαινοντας καθε βραδυ τα σκαλια ηξερε πως κατεβαινε στη κολαση.



14.8.14

μπροστα ειναι η θαλασσα. αμα βγω και γυρισω το κεφαλι μου αριστερα βλεπω τη μπουκαμβιλια. πριν μερικα χρονια ηταν η διπλη. γερνανε και τα φυτα εμαθα, οχι μονο οι ανθρωποι.καθε πρωι βγαινω να καπνισω ενα τσιγαρο. το χω κοψει κανονικα, απο πεντε μαρτιου δεν καπνιζω. ακουγεται τρελουτσικο το ξερω ομως να τι εννοω. εδω και δυο μηνες καπνιζω στριφτα, δηλαδη αστεια πραματα.πρωτον ταλαιπωρουμαι αφανταστα να μαζεψω τα υλικα, χαρτακια φιλτρακια καπνο υστερα να στριψω, δεν μου αρεσει να στριβω τσιγαρα, εχω και λιγη μυωπια μου παιρνει λιγα λεπτα να βρω την κολλα, μεγαλη ταλαιπώρια αυτη η ιστορια αλλά με αυτον το τροπο εχω λιγοτερες ενοχες, βασανιζομαι για να παρω λιγη ικανοποιηση, αρα μπορει και να τ αξιζω αφου το κερδισα με κοπο,αφου.

26.6.14

πες μου γιατρε μου, σε παρακαλω



Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ…

Ν.Χ.




25.6.14

Θα συναντιομαστε πια και θα ανταλλαζουμε ακτινογραφιες,θα σου λεω για πτερυγες σε νοσοκομεια και ποιο κυλικειο εχει τη καλυτερη πορτοκαλαδα.
Ειναι ενας τροπος κι αυτος επικοινωνιας, μονο να χαρεις μην αρχισουμε αυτα τα "δεν μπορω να διαχειριστω τιποτα", χεστηκαμε για την οποιαδηποτε διαχειρηση απο της πολυκατοικιας εως των συναισθηματων. Το λες και νομιζεις οτι ξεμπερδευεις.
γραφω και δεν ξερω τι γραφω και δεν πειραζει κιολας.

22.6.14



Ειμαι που λες στο νοσοκομειο και κοιταζω το βουνο απεναντι απο τα μεγαλα παραθυρα, το βουνο ειναι πρασινο, ειναι μαρτης, εχω μια μασκα με οξυγονο για να αναπνεω καλυτερα, και δεν εχω καμια υποχρεωση ουτε καν αυτη της αναπνοης,δεν εξηγω πως εφτασα εδω που εφτασα, κανεις δεν θελει να ακουσει, τους φτανει που με βλεπουν να βλεπω εξω απο το παραθυρο.



6.9.13

φτινες δικαιολογιες ί οι ισυχες μερες του σεπτεμβρι

καλησπερα μπλογκ
ηθελα να σου πω οτι το η πατιεται με δυσκολια, πρεπει να το ζουληξω με δυναμη, κι αυτη τη στιγμη δεν περισσευει καμμια.
Ή να το παταω σαν πιανιστα που παιζει στο σημαντικοτερο κονσερτο της καριερας της, κι αυτη τη στιγμη τα σημαντικοτερα περισσευουν.


7.3.13