η εκδικηση της γυφτιας

το σπιτι μου ειναι σαν ενα πελωριο τασακι. στο μπαλκονι ενα παχυ στρωμα απο σταχτες και μεσα στη ησυχια ακουγεται μουσικη απο γλεντι.
"καποια τραγουδια γυφτικα απο ενα κεντρο εδω κοντα λενε για αγαπες και φιλια που βαλαντωνουν τη καρδια" ωραιο τραγουδι αυτο. λεει στην αρχη "βρεχει στην εθνικη οδο σε καποιο της χιλιομετρο μουσκεμα μονος περπατω με το τσιγαρο μου σβηστο..."
ποσο θα ηθελα να βρεξει, να βρεξει πολυ, να βρεχει μερες, να ξεπλυθει αυτη η αμαρτια που γινεται. μετα να πρασινισει ο τοπος να γινουν ολα οπως πριν. αυτη η μαμα με τα παιδια της, να μαζευει λουλουδια να τα κανει στεφανι να ειναι πολυχρωμο να μυριζει ωραια να γελαει στα μικρα της, να τα μαλωνει που μαδανε τα φυλλα.ειμαι πολυ γρια να γραφω ετσι, λες και γραφω στον αγιο βασιλη .ειμαι πολυ μικρη και ανυπαρκτη να σταματησω αυτο το κακο.νοιωθω τεραστια λυπη.