4.11.07

ψυχη τε και σωματι

Σαν το παράπονο στη φράση: Εδώ και τώρα
Σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα
Σαν το καμένο το γήπεδο, σαν το αμόκ της μηχανής σου
μέσα απ' της βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω τη ψυχή σου

Κι όπως σ' ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος
Μου 'στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ' το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει
Τρεις και μισή ξημερώματα, σαν διαδήλωση που πήζει
μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει

Και στου σκοτωμένου το σφυγμό, στο φλας του ασθενοφόρου
καθρεφτίζει κάτι απ' την ηχώ του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου

Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο
της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο

Μες της αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης
να βρεις τη σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν' ανατείλεις
Μ' ένα παρανάλωμα παντού, στη Θεϊκή σου αλήθεια
σαν φωτογραφία ενός παιδιού που μου λέει: Αναγνώστη βοήθεια

Θύρα επτά και Θύρα κάτω απ' τις ερπύστριες
Όλα διαβήκαν απο τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
Κι όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα σα λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σα μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου

Για να σ' αγκαλιάσω με καημό και τόσο να σε νοιώσω
Όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο εδώ που ποθώ ν' αποδώσω
....................................................................................................................................

βγαζω τον εν λευκω και βαζω μελωδια, ακουω αυτο το τραγουδι.
ομορφο που ειναι.
μ αρεσει που ειναι κυριακη πρωι.μ αρεσει που ειμαι σπιτι μου.

ακολουθω το συστημα πλημμυρα δηλαδη εκει που δεν βγαινω
ουτε για τσιγαρα (που λεει ο λογος) κανονιζω μεσα σε μια μερα
να τα κανω ολα.απο φοβο κι ανασφαλεια, μη νομιζετε.ποσες φορες μπορεις να πεις οχι.
ετσι σε λιγο πρεπει να ξεκινησω κι εγω τον δικο μου μαραθωνιο.
καφεδες, βολτες κι επισκεψεις.
η πραγματικη μου αναγκη ή ετσι νομιζω τουλαχιστον ειναι να κατσω εδω.
να διαβασω εφημεριδες, να πηγαινω απο καναπε σε κρεββατι.

περναω μια περιοδο θυμου.δεν θελω να καταλαβω κανεναν.δεν θελω να μπω στη θεση κανενος.νοιωθω συνεχεια οτι χρωσταω,οτι οφειλω.στα παιδια μου στους γονεις μου στους φιλους.κανονικα ετσι ειναι.ομως αδυνατω.δεν μπορω να ειμαι καλη μανα ουτε καλη κορη ουτε καλη φιλη.δεν μπορω να ειμαι τιποτα.μακαρι να μπορουσα.

νομιζω οτι ακροβατω.και δεν ειμαι καλη ακροβατισσα .ασχετο, υπηρχε ενα μπαρ στη γειτονια μου με αυτο το ονομα, εκει περασα σχεδον ολη τη εφηβικη μου ηλικια,ενα βραδυ με τη καλυτεροτερη φιλη του κοσμου λεγαμε, λεγαμε, ημασταν συναχωμενες και οι δυο αλλα ηταν τοση η καψα μας να τα πουμε ολα, που ειχαμε μεινει με ενα χαρτομαντηλο(φυσικα ουτε λογος να πεταχτουμε να αγορασουμε, ουτε καν να ζητησουμε απο τη σερβιτορα μια χαρτοπετσετα) και σκουπιζαμε κι οι δυο σ αυτο το ερμο χαρτομαντηλο τις μυξες μας και τωρα εσας αυτο σας κανει σιχαμενο αλλα εμενα δε με νοιαζει.δεν θυμαμαι τι λεγαμε, δεν εχει σημασια, αλλα υπηρχε συναισθημα, ισως γι αυτο το θυμαμαι ακομα, ισως γι αυτο το θυμηθηκα τωρα, ισως αυτο να ειναι η ολη ιστορια, δεν νοιωθω τιποτα, μονο θυμο.
περασα μια περιοδο (τεραστια) που η φυσικη μου παρουσια ηταν εκει που οφειλε να ειναι.και νομιζα οτι αυτο εφτανε και περισσευε. δεν εφτασε βεβαια.
ηταν λαθος και παρ ολα αυτα συνεχιζω να το κανω.το βλεπω αλλα δεν μπορω να το διορθωσω.δεν ξερω πως διορθωνεται.

3 comments:

ou ming said...

Σκέφτομαι, αγαπητή ε, ότι και η νοητή σας παρουσία πρέπει να ήταν εκεί που όφειλε να είναι. Μην πολεμάτε τόσο τον εαυτό σας. Αυτό μας κουράζει στο τέλος, όχι ο εαυτός που πολεμάμε.

adaeus said...

Ελα ρε φίλη μου και φαν της μουσικής :). Πάμε πάλι το τραγούδι, πάμε πάλι με αισιοδοξία τη ζωή μας, έχουμε και παιδιά πανάθεμά μας :). Καλή βδομάδα, με χαμόγελο και αισιοδοξία.

ε said...

ειμαι σε εμπολεμη κατασταση, δεν βλεπω περα απο τη μυτη μου, εχω ηδη κουραστει, αλλα νομιζω οτι μονο ετσι θα ηρεμησω.θα το περασω και θα ηρεμησω αγαπητη ου.


ευχαριστω adaeus.
ειμαι σε καλο δρομο να ξερεις, απλα θελω λιγο χρονο ακομα.μπορει ο θυμος να μην ειναι κουλ αλλα υπαρχει.θα τη βρω την ακρη, κανα δυο ποστ δρομος ειναι. :)