φτηνα ποστ για την ελιτ

Εκεινο τα βραδυ εβρεχε πολυ.Δεν ειχαμε σκοπο να παμε σινεμα αλλα ετσι οπως τρεχαμε να βρουμε οτιδηποτε να χωθουμε,το ειδαμε μπροστα μας. Η ταινια αγνωστη αλλα σαν κατι να ηθελαν να πουν οι φωτογραφιες. Βrazil, ο τιτλος και ετσι ειδα μαζι με τον αγαπημενο Μ. την ταινια που για πολλα χρονια ηταν το νουμερο ενα μου.
Οταν λατρεψω μια ταινια δεν θελω να τη βλεπω και να τη ξαναβλεπω γιατι δεν βρισκω κανενα νοημα δεν θελω να την εμπεδωσω, σκασιλα μου αν πω και κατι λαθος, αν εγραψε μεσα μου παει και τελειωσε ειναι αρκετο.Χτες πηγα στο ντιβιντι κλαμπ να βρω το Βug.Πηγα στο ταμειο και ρωτησα αν το ειχε, οχι δεν το ειχε, ρωτησα αν ειχε το Βrazil,ναι το ειχε.
Μετα απο εικοσι χρονια ηθελα να το ξαναδω, σκεφτηκα μηπως και μου δωσει αυτο που παλευω να μη χασω αλλα μαλλον δεν τα καταφερνω τωρα τελευταια δηλαδη το να ονειρευομαι,κυριως πραγματα ακατορθωτα.Κοιτα τωρα, δεν ηθελα να γραψω γι αυτο.Ηθελα να γραψω για τη λεπτομερεια.Ηθελα να γραψω οτι απο αυτη τη ταινια κολλησα σε μια λεπτομερεια και αυτη ακριβως ηταν που την εκανε αγαπημενη.
Και αυτο το κανω και με τους ανθρωπους.μπορει δηλαδη μια ασημαντη, ασημαντοτατη λεπτομερεια εμενα να με κανει να μεινω εκει πιστη σαν το σκυλι.
αυτο πρεπει να ακουγεται τρομερα γελοιο-σαχλο-ανωριμο-βαλε οτι θες, μεσα εισαι.
θα γινω φυσιολογικη, που θα παει,να δω τι θα καταλαβω.