κήπος

να μαι μεσα στο βαλτο μου, ωραια που καθομαι και τιποτα δεν μ ενοχλει.


Χωρις να το ζητησω,εχει σημασια αυτο, ηρθε να βοηθησει.Πραγματικα δεν θα μου καιγοταν καρφακι και να μην ερχοταν.Παει καιρος που με απασχολουσε αυτο. Ηρθε λοιπον, καθισα στη θεση του συνοδηγου, με το σωμα μου να εχει μια ελαφρια κλιση προς την πορτα, ετσι δια παν ενδεχομενο αν συμβει κατι να την ανοιξω και να φυγω.
Λεμε, κατα τα αλλα, αστειακια. Δηλαδη αυτος λεει κι εγω του το επιτρεπω, οχι απο μεγαλοψυχια, μαλλον απο αδιαφορια.Που και που χαμογελαω, δεν του αρεσει αυτο, μα δεν το κανω επιτηδες, εχω κι εγω τα δικα μου,βαζει τα δυνατα του πεταει ολες τις εξυπναδουλες που ξερει αρχιζω και γελαω, χαλαρωνει.
Νομιζω οτι ειναι πια πραγματικα ευτυχισμενος, οχι οτι αυτο ηταν το θεμα μου δεν με απασχολησε ποτε, ειδικα απο τη μερα που εφυγε για να λεω και την αληθεια να χαθει ηθελα.

Νομιζεις καμια φορα οτι δεκαπεντε χρονια, δυο παιδια, το χτισιμο της φωλιτσας συνθετουν το ιδανικο τοπιο.Αμ δε.
Καμια ιστορια δεν προκειται να σε κρατησει εκει κι ας εχεις τρεξει σε ολη την αττικη για το φτηνο πλην ομορφο πλακακι κι ας εχεις κανει δυο παιδια κι ας εχει παει δυο ωρες ποδαροδρομο για να σε βρει κι ας εχεις φαει ολα σου τα λεφτα σε αεροπορικα να πας να τον δεις στον ξενο και κρυο τοπο, εσυ .
Δεν ξερω τι πραγματικα κραταει δυο ανθρωπους μαζι .Σιγουρα οχι τα παραπανω.Αυτο που θυμαμαι ομως ηταν οτι απο καποια στιγμη κι επειτα δεν εψαχνα το βλεμμα του, καλα ουτε κι αυτος το δικο μου.
Επισης θυμαμαι τον φοβο πριν δεκαπεντε χρονια του να μη κανω λαθος μηπως αυτη ηταν η ευκαιρια μου,αυτο ελεγαν ολοι αλλωστε οι γυρω, ποια ημουν εγω που θα αμφισβητουσα τη γνωμη τους.Αυτη την ευκαιρια για μια ζωη ευτυχισμενη χωρις ιχνος μοναξιας(αν και βαθια μεσα μου δεν μου καθοταν καλα), ειπα να μην την αφησω ετσι.

Τωρα πια που εχουν περασει τα δυσκολα βλεπω οτι πραγματι ολο αυτο μου εδωσε μια ευκαιρια, οχι αυτη της χαρας και ευτυχιας και της προσωπικης και οικονομικης ευημεριας(παναγιτσα μου σαν χριστουγεννιατικη καρτα μιλαω) την ευκαιρια να δω τι πραγματικα θελω τι ειμαι και κατα που θελω να παω.Δυσκολα τα πραματα δεν ειναι απλα ειδικα τετοιες μερες αλλα αυτο που μου ειναι ξεκαθαρο ειναι πως χιλιες φορες εδω μονη μου ή με τα παιδακια μου παρα σε εκεινες τις θλιβερες (απο ενα σημειο και μετα) μαζωξεις που οι ωραιες τυπισσες φτιαχναμε σαλατες περιεργες οι ωραιοι τυποι πινανε ποτα και ψιλοβοηθουσανε
δηθεν ταχαμ,τα ωραια τυπακια κοιμοντουσαν στους καναπεδες ή με τις γιαγιαδες τους, η μουσικη εξαιρετικη, ομως, αν κοιταζες λιγο καλυτερα θα εβλεπες την απελπισια σε ολο της το μεγαλειο.

καλα, θα συνεχισω βεβαια, αλλη φορα.εχει τοσο ενδιαφερον αλλωστε,μα δε θα κλεισουμε ματι,απο την αγωνια.