καθαρος πια

Καιρο ειχα να τον ακουσω να μιλαει για αυτα, πανε δεκαοχτω χρονια. Στην αρχη ολο γι αυτο μιλαγε, σαν να ενιωθε υποχρεωμενος να απολογηθει σε ολους.Στις δουλειες τις καινουργιες,στις κοπελες του, ακομα και μια απλη γνωριμια να ξεκιναγε, επρεπε να ξεκινησει ετσι: με λενε Π. και ειμαι πρωην. Σπανιως δεν καταλαβαίνανε -πρωην τι; -πρωην χρηστης. -πρωην χρηστης; -Ναι. Ετρωγα ναρκωτικα και δεν εδινα μπουκια. -Αααα(αμηχανια).
Μη τα λεω τραγικα, συνηθως τον βλεπανε με δεος, ειχε ενα πρεστιζ, ειναι αστειο αλλα σε βλεπουν καπως σαν να εχεις καταφερει το ακατορθωτο.Στην αρχη το ελεγε με υπερηφανια, αλλωστε ηταν απο τα μοναδικα πραγματα που ειχε καταφερει να ολοκληρωσει, σιγα σιγα καταλαβε οτι στο μηδεν ειναι, δεν εγινε και τιποτα . Μετα το ξεχασε.Αληθεια.Το ξεχασε.
Δεν ντραπηκε ποτε γι αυτο απλα δεν ειχε πια καμια σημασια.Αρχισαν τα χρονια που ηταν καθαρος να ειναι περισσοτερα απο τα χρονια της χρησης ,θεωρησε οτι εγινε αποσβεση και σταματησε να μιλαει γι αυτο.

Κλεινοντας το τηλεφωνο, μου ειπε τι μ επιασε σημερα και τα θυμηθηκα ολα αυτα,ειπαμε να βρεθουμε αν και ξερουμε και οι δυο οτι δεν.Για τον απλο λογο οτι οι ζωες μας τωρα ειναι γεματες απο την καθημερινοτητα, των παιδιων, της δουλειας, της πραγματικοτητας τελος παντων που εχουμε επιλεξει ο καθενας, αλλα το λεμε κι ας μη γινει, δε πειραζει, δινει ενα ειδος ασφαλειας αυτο το ναβρεθουμε που το χουμε αναγκη και οι δυο.