κήπος

καντε το κοπο να διαβασετε αυτο.

πως μπορω να σας πεισω;

"...αντιστεκόμενος στις συναιρέσεις, υπερασπίζεσαι τη νοσταλγία για το σύμπαν του νοήματος, όπου μία φορά κι έναν καιρό βασίλευε η διάκριση, η μητριά της ανθρώπινης σκέψης.
..............

...Ομακαρίτης Χρήστος Βακαλόπουλος επέμενε ότι πρέπει να βάζουμε διαρκώς νερό στο κρασί μας, όχι μόνον προκειμένου να πάμε κόντρα στο γελοίο ανακλαστικό του lifestyle απέναντι στα ελεγμένα πιστοποιητικά των επώνυμων αποχρώσεων, που δεν ήταν άλλωστε παρά ένας φτηνός αντιπερισπασμός στην έλλειψη γνησιότητας του γεγονότος αλλά, έστω, μόνον και μόνον επειδή το νερωμένο κρασί, άπαξ και ανοίξει η αυλαία του δειλινού, είναι ο πιο μειλίχιος σύμβουλος. Ο πατέρας μου το εφάρμοζε πού και πού, ψεκάζοντας παράλληλα τη ρετσίνα, στο ποτηράκι του, με σταγονίδια απ' τη διπλωμένη φλούδα ενός μανταρινιού.

Γράφω σήμερα αυτή τη σελίδα επειδή νιώθω πως η παραληρηματική διάδοση της υψηλής γευσιγνωσίας, που έχει κυριεύσει τα έντυπα, καθημερινά, εβδομαδιαία και μηνιαία, οσονδήποτε εκλεπτυσμένη και αν είναι, οσονδήποτε λυρική, απλώς κηδεύει τη διαμεσολαβητική ιδέα του ποτού, προ πολλού νεκρή όσο κι εκείνη του φαγητού. Εν ολίγοις η πρόσφατη εισβολή του μεταφορικού λεξιλογίου των οινολόγων στην περιοχή των ποτών υψηλής αλκοολικής βαθμολόγησης αναπληρώνει εκείνο που χάθηκε, την αυθόρμητη και συγκινημένη συντροφικότητα της παρέας. Εν είδει αποζημιώσεως, αξιοποιείται τώρα ένα ολόκληρο φάσμα επί μέρους νεκροτομικών διεισδύσεων στα χημικά και αισθαντικά μυστήρια του ουρανίσκου, λες και ο ουρανίσκος ή ο λάρυγγας θα μπορούσαν ποτέ να πίνουν από μόνοι τους, ερήμην της καρδιάς. Κι ένα παιδάκι, που λέει ο λόγος, ξέρει ότι, στην τράπουλα, τις καρδιές τις λέμε κούπες.
...........................................

Αυτή η παραίσθηση της αθώας, σχεδόν ρομαντικής παλινδρόμησης στις καθηλώσεις του στοματικού σταδίου, όπου το γαλλικό φιλί γίνεται θέατρο συναισθηματικών αψιμαχιών και βολιδοσκοπήσεων, εγκαινιάζεται μέσα μου αυτόματα, καθώς διαβάζω το εξής: «Φινετσάτη οσμή, που ξεκινάει από τα βότανα και εξελίσσεται σε πιο κρεμώδη αρώματα, με κυρίαρχο το μπισκότο. Στο στόμα, γίνεται σταδιακά γλυκόπικρο και με υφή σαν εκείνη του βούτυρου. Επονται συγχορδίες αχλαδιού και ροδάκινου. Στο τέλος, αφήνει μιαν ηχώ μεστή και πιπεράτη...» Και θυμάμαι το φιλί μας, πριν αμέτρητα χρόνια, με μια λιγομίλητη μελαχρινή, ξακουστή για τα υπερευλύγιστα πλοκάμια της κι εκείνη την ινδιάνικη πινελιά στις γωνίες του προσώπου, ένα φιλί που θα πρέπει να διήρκεσε όχι 45 δευτερόλεπτα, όπως ισχυρίζονται οι ειδήμονες της στατιστικής, αλλά είκοσι λεπτά. Ετσι, σπούδασα γευσιγνώστης μια κι έξω. Φιλί πλούσιο σε πρωτεΐνες, το τέλειο συμπλήρωμα διατροφής..."
.........................................................................................................

Ωραιο κειμενο,σιγουρα. Δεν ξερω γιατι μου εκανε τοση εντυπωση.

Αποκλεισμενη εδω στη γειτονια,κανοντας βολτες πατωντας πανω στο αφρατο χιονι
για να παω μεχρι το ψιλικατζιδικο να παρω τσιγαρα και εφημεριδα.

πινοντας και μασουλωντας οτι να ναι.