τσακισμενα λουλουδια.
Σαν σκηνικο . Δυο καρεκλες κι ενα τραπεζι διπλα σε ενα αφιλοξενο καναπε, απο αυτους που συναντουσες στα εξοχικα τοτε στην εφηβεια, που γινεται και κρεββατι και παρακαλεις βαθια μεσα σου να μη σου πεσει ο κληρος να κοιμηθεις εσυ.
Αφιλοξενος χωρος, το ματι δεν ειχε να πιαστει απο τιποτα, οποτε εστιασε εκει που επρεπε.
Σ' αυτον.Ομορφος. Παντα ομορφος, 50 χρονια τωρα.
ο γνωστος αγνωστος.
Δεν μπορουμε να σταθουμε σε μια μερια να πουμε μια κουβεντα σαν ανθρωποι.εχουμε ολη τη καλη διαθεση αλλα δεν μπορουμε να σταθουμε, πως γινεται αυτο δε ξερω.
Θελει να μου δειξει κατι,θελω κι εγω να το δω.
Φωτογραφιες και σημειωματα. Πολλα σημειωματα και γραμματα.Να κατι που δεν το εχουν τα μειλ. Δεν προλαβαινουν να κιτρινισουν. Ισως γιατι δεν χωρανε σε καμια μνημη κανενος υπολογιστη. Μα και να κρατησεις κανενα, οταν το ανοιξεις στεκει εκει φρεσκο στο λευκο του μπακραουντ, εχεις την αισθηση οτι συνεβη χτες τ απογευμα ,προσγειωνεσαι μονο αμα δεις την ημερομηνια,αλλιως ορεξη να χεις να φαντασιωνεις.Το χαρτι δεν σου βαζει τετοιες λανθασμενες ιδεες στο μυαλο.
φιλια για το σπιτι Μ.
Θυμαμαι να γυριζω σπιτι και προτου κοιμηθω να ψαχνω σε ολες τις τσεπες μου, γιατι ηξερα πως καπου θα υπηρχε παραχωμενο ενα χαρτακι. Καθως σκεφτομαι αυτο, παει το χερι μου στο κινητο να δω αν εχω μηνυμα. Οχι δεν εχω.
μπομπ ο μαστορας που ολο μαστορευει
ειναι καμποσος καιρος τωρα που δεν εχω τι να πω, οτι γινεται σαν να αδυνατω να το περασω απο οποιοδηποτε φιλτρο, αδυνατω να το καταταξω καπου. Και πανω που λεω οτι αυτο δεν ειναι καλο και φυσιολογικο να συμβαινει, μετα σκεφτομαι που το εχω δει γραμμενο αυτο, οτι παντα πρεπει να ξερεις τι σου γινεται και να εισαι ετοιμος να παρεμβεις, δυναμικα κιολας, να αλλαξεις οτι χρειαστει.
τιποτα για την μητερα μου
Σ' ενα αλλο σκηνικο παλι, εγω και η μητερα μου μαζι στο αυτοκινητο να παμε βολτα. Για πρωτη φορα στη ζωη μας, εγω κι αυτη. θελω να ευχαριστηθει, ετσι οι επιλογες ειναι: φυση-εκκλησια. Μονή Πεντελης που συνδυαζει και τα δυο.
Δεν υπηρχε ενταση, αρα επρεπε να περασουμε καλα,παντα νομιζα οτι αυτο εφταιγε με τη μανα. Οι κουβεντες που ελεγε.
Κι ομως. Ολα εγιναν αβιαστα και με τις καλυτερες προθεσεις αλλά δεν τα καταφεραμε να γυρισουμε κουρασμενες και ευχαριστημενες σαν επιλογος παιδικης εκθεσης. Νομιζω πως οταν δεν λες στον αλλον αυτο που πραγματικα εχεις στο μυαλο σου το πιθανοτερο ειναι να γυρισεις σπιτι σου με πονοκεφαλο τρομερο που θα περασει με ντεπον και υπνο.
Χτες το βραδυ αν δεν ειχα αυτο το τρομερο πονοκεφαλο θα εκανα μια τεραστια βολτα στο διαδικτυο. Δεν μπορω να σταθω με ανθρωπο στον ιδιο χωρο αλλά μπορω να σταθω ωρες μεσα σ ενα μπλογκ απο αυτα που μου αρεσουν. Ακομα κι ενα βιντεο να ποσταρει ας μη γραψει τιποτα απο κατω εμενα μου φτανει. Ουτε καφεδες, ουτε ποτα και τσιγαρα, ουτε παστες με πορτοκαλαδες, ουτε καναπεδες απο σουηδικο ξυλο βαμμενο ρουστικ ,ουτε τα ταπεινα χαμομηλια, ουτε ανθισμενες αμυγδαλιες ουτε τιποτα, τιποτα, τιποτα.
Με βλεπω να μενω εδω μονιμα.
Σαν σκηνικο . Δυο καρεκλες κι ενα τραπεζι διπλα σε ενα αφιλοξενο καναπε, απο αυτους που συναντουσες στα εξοχικα τοτε στην εφηβεια, που γινεται και κρεββατι και παρακαλεις βαθια μεσα σου να μη σου πεσει ο κληρος να κοιμηθεις εσυ.
Αφιλοξενος χωρος, το ματι δεν ειχε να πιαστει απο τιποτα, οποτε εστιασε εκει που επρεπε.
Σ' αυτον.Ομορφος. Παντα ομορφος, 50 χρονια τωρα.
ο γνωστος αγνωστος.
Δεν μπορουμε να σταθουμε σε μια μερια να πουμε μια κουβεντα σαν ανθρωποι.εχουμε ολη τη καλη διαθεση αλλα δεν μπορουμε να σταθουμε, πως γινεται αυτο δε ξερω.
Θελει να μου δειξει κατι,θελω κι εγω να το δω.
Φωτογραφιες και σημειωματα. Πολλα σημειωματα και γραμματα.Να κατι που δεν το εχουν τα μειλ. Δεν προλαβαινουν να κιτρινισουν. Ισως γιατι δεν χωρανε σε καμια μνημη κανενος υπολογιστη. Μα και να κρατησεις κανενα, οταν το ανοιξεις στεκει εκει φρεσκο στο λευκο του μπακραουντ, εχεις την αισθηση οτι συνεβη χτες τ απογευμα ,προσγειωνεσαι μονο αμα δεις την ημερομηνια,αλλιως ορεξη να χεις να φαντασιωνεις.Το χαρτι δεν σου βαζει τετοιες λανθασμενες ιδεες στο μυαλο.
φιλια για το σπιτι Μ.
Θυμαμαι να γυριζω σπιτι και προτου κοιμηθω να ψαχνω σε ολες τις τσεπες μου, γιατι ηξερα πως καπου θα υπηρχε παραχωμενο ενα χαρτακι. Καθως σκεφτομαι αυτο, παει το χερι μου στο κινητο να δω αν εχω μηνυμα. Οχι δεν εχω.
μπομπ ο μαστορας που ολο μαστορευει
ειναι καμποσος καιρος τωρα που δεν εχω τι να πω, οτι γινεται σαν να αδυνατω να το περασω απο οποιοδηποτε φιλτρο, αδυνατω να το καταταξω καπου. Και πανω που λεω οτι αυτο δεν ειναι καλο και φυσιολογικο να συμβαινει, μετα σκεφτομαι που το εχω δει γραμμενο αυτο, οτι παντα πρεπει να ξερεις τι σου γινεται και να εισαι ετοιμος να παρεμβεις, δυναμικα κιολας, να αλλαξεις οτι χρειαστει.
τιποτα για την μητερα μου
Σ' ενα αλλο σκηνικο παλι, εγω και η μητερα μου μαζι στο αυτοκινητο να παμε βολτα. Για πρωτη φορα στη ζωη μας, εγω κι αυτη. θελω να ευχαριστηθει, ετσι οι επιλογες ειναι: φυση-εκκλησια. Μονή Πεντελης που συνδυαζει και τα δυο.
Δεν υπηρχε ενταση, αρα επρεπε να περασουμε καλα,παντα νομιζα οτι αυτο εφταιγε με τη μανα. Οι κουβεντες που ελεγε.
Κι ομως. Ολα εγιναν αβιαστα και με τις καλυτερες προθεσεις αλλά δεν τα καταφεραμε να γυρισουμε κουρασμενες και ευχαριστημενες σαν επιλογος παιδικης εκθεσης. Νομιζω πως οταν δεν λες στον αλλον αυτο που πραγματικα εχεις στο μυαλο σου το πιθανοτερο ειναι να γυρισεις σπιτι σου με πονοκεφαλο τρομερο που θα περασει με ντεπον και υπνο.
Χτες το βραδυ αν δεν ειχα αυτο το τρομερο πονοκεφαλο θα εκανα μια τεραστια βολτα στο διαδικτυο. Δεν μπορω να σταθω με ανθρωπο στον ιδιο χωρο αλλά μπορω να σταθω ωρες μεσα σ ενα μπλογκ απο αυτα που μου αρεσουν. Ακομα κι ενα βιντεο να ποσταρει ας μη γραψει τιποτα απο κατω εμενα μου φτανει. Ουτε καφεδες, ουτε ποτα και τσιγαρα, ουτε παστες με πορτοκαλαδες, ουτε καναπεδες απο σουηδικο ξυλο βαμμενο ρουστικ ,ουτε τα ταπεινα χαμομηλια, ουτε ανθισμενες αμυγδαλιες ουτε τιποτα, τιποτα, τιποτα.
Με βλεπω να μενω εδω μονιμα.
9 comments:
Ωραία τα κείμενά σου.
Το παραπάνω να το εκλάβουμε ως αποτέλεσμα της μελαγχολίας των εορτών;
... θα στρίψεις σε καμία γωνία???? ή όχι??? ... άντε έπιασε άνοιξη!
solomantzare
ωραια;!μαλλον μπερδεμενα και κακογραμμενα.αλλά σ ευχαριστω για την καλη κουβεντα.
ποιες γιορτες,εχω πεσει μεσα στη μαρμιτα της μελαγχολιας σαν τον οβελιξ.ομως ειμαι αποφασισμενη αυτο να αλλαξει.δεν ξερω πότε, αλλά θα αλλαξει αυτη η διαθεση.
adaeus
κατσε να στριψω ενα τσιγαρο πρωτα.
η ανοιξη δεν μου αρεσει καθολου,να μου πεις για το καλοκαιρι μαλιστα. για χειμωνα, ναι,αλλά η ανοιξη ειναι μια αηδια σκετη.
αν δεν μισούσα τις ταυτίσεις στα σχόλια τύπου:
κι' εγώ - κι' εγώ
κι' εμένα - κι' εμένα
τέτοια θα σας έγραφα σήμερα να το ξέρετε.
...διαφωνούμε στις εποχές φίλτατη :)
Εγώ τις βάζω κατά σειρά:
Ανοιξη
Καλοκαίρι
Χειμώνας
Φθινόπωρο
εγώ-αντίθετα-πονοκεφαλιάζω μετά από μισή ώρα σκαλίσματος βλογς...
ή δεν σκαλίζω καλά ή κάτι άλλο σοβαρότερο συμβαίνει
holy
αντε καλε,μη τις μισειτε.
ωραιο ειναι να ταυτιζεσαι που και που :)
adaeus
νομιζω ειναι η πρωτη μας διαφωνια :)
κ.κ.μοιρη
τι να συμβαινει;εγω μια χαρα φυσιολογικο ανθρωπο σας βρισκω :)
... Η ζωή δεν θα είχε ενδιαφέρον χωρίς διαφωνίες... Πάντως όταν είμαι στις καλές μου, όλες οι εποχές, οι μέρες και οι ώρες είναι ίδιες :)
ΖΗΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΑ
Η καρέκλα σηκώθηκε βαριεστημένη. «Θα πάω έξω»,είπε. Ο καναπές πήγε στο παράθυρο, παραμέρισε την κουρτίνα και: «Βρέχει έξω»,της είπε, «πού θα πάς;» Εκείνη δεν απάντησε. Την έπιασε από το χέρι- «πες μου»,της είπε πάλι δυνατά, «πού θέλεις να πας;» Τον έσπρωξε λέγοντάς του: «με πονάς!».
Μια βαριά σιωπή έπεσε ανάμεσά τους
Εκείνος, χλωμός μετά απ’ αυτή τη σκηνή και χολωμένος που ασυγκράτητος δείχτηκε, στάθηκε όρθιος μπροστά στο παράθυρο κοιτάζοντάς την.
Αυτή, αγέρωχη στην αρχή, ήπια κατόπιν, κλεισμένη μέσα στο άψογο τετράγωνό της, έφτιαξε το φόρεμά της. «Στο είπα-αν δε σ’ αρέσω έτσι να μ’ αφήσεις ήσυχη. Στο κάτω κάτω αυτό είναι το σπίτι μου.»
Έκατσε νευριασμένη.
Την ίδια στιγμή δυο άντρες μπήκαν στο δωμάτιο. Ο ένας κάθισε στην καρέκλα βγάζοντας τα χαρτιά του. Ο άλλος βάζοντας τον καναπέ στη θέση του ρώτησε: «μα γιατί αυτός ο καναπές είναι όρθιος;»
Ύστερα όλα έγιναν με την κανονική τους σειρά.
Γιώργης Χολιαστός
Post a Comment