παιχνιδια ανηλικων

δυο χρονια κατεβαινω στην πλατεια μ. καθε τεταρτη και αυτο το τριωρο ωσπου να σχολασει η α. το περναω σε καφενεια, σε μπαρ και σε σουβλατζιδικα. καμια φορα παιρνω μαζι μου και τη μικρη θ. οπου την εχω συνεχεια παραμασχαλα και περναω φαναρια. δηλαδη αν θες να περασεις ενα δρομο εκει, χρειαζεται στρατηγικη. να πας πρωτα να στηθεις σε ασχετο φαναρι, να περασεις απεναντι σε αδιαφορο δρομο που ομως τελικα χαρη σε αυτον, θα βρεθεις εκει, που ειχες αρχικα αποφασισει να πας. (βαλτε λιγο φαντασια. δεν μπορω να το περιγραψω καλυτερα)

χτες αφου εκανα τους συνηθισμενους κυκλους για να παρκαρω και να ξεκινησω το παιχνιδι με τα φαναρια, βγηκα πισω απο το γηπεδο του παναθηναικου. ενας αλλος κοσμος ανοιχτηκε μπροστα μου.

μια παιδικη χαρα οπως αυτες που επαιζα οταν ημουν μικρη. κατεβαινεις σκαλακια χορταριασμενα. μεσα, τιποτα επιπεδο . οι τσουληθρες και οι κουνιες χωρις ISO. δε πειραζει κι εμεις που μεγαλωσαμε με τετοιες κουνιες μια χαρα ειμαστε και δυο ραμματα που καναμε (δυο που λεει ο λογος) δεν μας επηρεασε αυτο στη ζωη, ουτε αισθητικα, ουτε ψυχολογικα. (που λεει ο λογος παντα)

καθομαι σε μια κουνια απο αυτες για τα μικρα, με την αλυσιδα ασφαλειας (χαχ) που κατεβαινει μπροστα και πιανω τον εαυτο μου να την ανεβαζει παρα πολυ προσεκτικα γιατι αυτη η παιδικη μνημη δε σβηνει με τιποτα. πως τα καταφερνα παντα και στο ανεβοκατεβασμα ετρωγα τα χερια μου. λεω στη μικρη θ. να προσεχει και ταυτοχρονα ακουω και το πρωτο της αουτς.

παιζει, γελαει ,παραμιλαει, τρωει τσιχλες, κανει τσουληθρα κι εγω καθομαι στη παιδικη κουνια και λιαζομαι .

ωραια που ηταν.