το μονον της ζωης του ποτηριον

το ποτηρι του.αυτο το παιδικο με την ηλιθια ζωγραφια, που του ειχε φτιαξει η μανα του οταν ηταν μικρος, ενα καραβακι με καπνο, (χωρις καν μια καμιναδα) να αιωρειται πανω απο το πανι. οταν ηταν μικρος βεβαια, του φαινοταν απιθανη αυτη η ζωγραφια και ηθελε να πινει γαλα, πορτοκαλαδες και νερο μονο απο αυτο. συνηθεια που του εμεινε μεγαλωνοντας (το αγαπουσε, παντα το αγαπουσε το ποτηρι του) εκει πρωτοειπιε κοκακολα, ενα μωβ λικερ που ειχανε στο σπιτι να κερνανε τους επισκεπτες, και τωρα πια ουισκι ον δη ροκς.
ηταν σε ολα του κυριος και δεν ελεγε κακη κουβεντα για κανεναν ουτε ελεγε πολλα πολλα ,γι αυτο και τον ενοχλουσε οταν στα μπαρ τον κοιταζαν εκπληκτα και περιπαιχτικα οταν εβγαζε απο την δερματινη τσαντα το ποτηρι του.
το βραδυ, εκει που περιμενε το λεωφορειο ειδε ενα μικρο σκουλικι να τεντωνεται και να διπλωνει βιαστικο πανω στο τσιγκινο παγκακι της στασης και σκεφτηκε οτι αν το εβαζε στο ποτηρι του και μετα το γεμιζε με ουσκι και το επινε, θα ηταν οχι απλως ενας καλος μεζες, οχι βεβαια, δεν ειχε χασει τα λογικα του, αλλά θα ηταν ισως, οπως ειχε διαβασει σε εκεινο το βιβλιο. θα ηταν για ωρα μεσα σε οραμματα για τη ζωη του και το μελλον του.μετα σκεφτηκε πως ισως αμα ειχε οραμματα για τη ζωη του και το μελλον του, να γινοταν οπως ειχε διαβασει σ ενα αλλο βιβλιο, να συνωμοτησει το συμπαν ολο για να βγουν αληθινα.
θα το ρισκαρω σκεφτηκε. ποτέ δεν ξερεις με τη λογοτεχνια.
το αρπαξε, ανοιξε τη τσαντα, επιασε το ποτηρι, εχωσε μεσα τη τελευταια του ελπιδα και με γρηγορες κοφτες ματιες ειδε το μαγαζι που θα εκανε το μεθυσι της ζωης του.