ανειλημμενες υποχρεωσεις

σκεφτομαι οτι αν δεν ηταν υποχρεωμενος ο δαυιδ να ριξει αυτη τη πετρα στον γολιαθ, μπορει να γινοντουσαν και φιλοι. τοτε ο ενας θα βοηθουσε τον αλλο. θα πηγαινανε βολτες. αμα κουραζοταν ο δαυιδ θα τον επαιρνε στην πλατη του ο γολιαθ, αμα λυνοταν το κορδονι του γιγαντα, ο μικροσωμος κολλητος του, αμεσως θα εσκυβε να του το δεσει. θα κανανε απιθανη παρεα κι ας τους κοροιδευανε οτι ειναι παραταιροι και αισθητικα δεν δενουν και οτι ειναι εναντια στη φυση τετοιου ειδους παρεες.

αλλά δεν γιναν ετσι τα πραματα.επεσε η πετρια και μετα ολοι ειχανε να λενε το κοντο τους και το μακρυ τους, τα παιδακια το βραδυ κοιμοντουσαν χωρις να τρεμοπαιζουν οι βλεφαριδες τους, γιατι εμαθαν οτι μπορουν να τα βαζουν με το γιγαντα των φοβων τους και αφησανε εξω μικρες λεπτομερειες , οτι αν γινοντουσαν φιλοι ας πουμε θα ησυχαζαν για μια ζωη ισως και για μια επομενη.