29.6.08

lost and found highway

ειναι κατι νυχτες που οδηγω και εχω μια διαθεση λες κι αυτες τις ασπρες διαχωριστικες γραμμες στη λεωφορο δεν τις αγγιζω με τις ροδες, τις ρουφαω απο τη μυτη.(ετσι δειχνουν στις ταινιες, ετσι λεω) ο δρομος ειναι ανοιχτος και τα φαναρια πρασινα, ακουω μουσικη, καπνιζω και κουναω το κεφαλι μου σαν τις αγελαδιτσες που βαζαν παλια καποιοι στ αυτοκινητα τους. δηλαδη μια χαρα ολα,(ετσι κανουν στις ταινιες ετσι λεω)
και ερχεται διπλαμου ο δ. γυρναω να του μιλησω αλλα πρωτα επιβεβαιωνω οτι ειναι μονος του. ελα επιτελους, μου λεει. κοιτα, του λεω, το οτι δεν τη παταω κατω ειναι γιατι την αγαπας.(ετσι γινεται στις ταινιες ετσι λεω)
και με αυτη τη κριση μεγαλοψυχιας λεω να παω για υπνο.

4 comments:

Spy said...

Αν ρουφήξετε κι άλλες γραμμές (λεωφόρου) τελικά θα την πατήσετε (κάτω).
Καλημέρα.

ε said...

εγω αγαπητε δεν μπορω να ρουφηξω ουτε τη μυξα μου,γιατι εχω χρόνια ιγμοριτιδα και ειμαι με το ντεξαριν σπρει στη τσεπη + αντιβιωσεις.

κατα τα άλλα συμφωνω απολυτα μαζι σας.
καλημερα και σε σας

x-ray said...

Εάν είναι να κάνουμε και να γίνεται ότι μας δείχνουν οι ταινίες, την πατήσαμε!

ε said...

x-ray
γιατι το λετε αυτο; αυτο το κολπο του διακτινισμου που δειχνει το σταρ τρεκ, ωραιο μου φαινεται.