say cheeese

ανοιγει τη πορτα και κανει στην ακρη να περασω πρωτη, μπαινω σε ενα σαλονι και παρολο που ειναι τεταρτος οροφος φαινεται το πευκο των απενατι. καλο αυτο, μου αρεσει. μου φτανει και μου περισσευει για να μπορεσω να το υποστηριξω οπου χρειαστει. καθομαι για λιγο στο στενο μπαλκονι και κοιταζω. παντου υπαρχουν πολυκατοικιες κι ομως δεν νιωθω ασφυκτικα αλλη μια αποδειξη οτι τερμα ειμαι παιδι της πολης. μου αρεσει.

εχω χιλιαδες πραγματα στο μυαλο μου, κυκλοφορω σαν τον μαστορα μ ενα μετρο στη τσεπη και ολα τα μετραω ολα τα υπολογιζω, αλλά σκεφτομαι και το μπλογκ λεω να βαλω φωτογραφιες, οπως στις διαφημισεις το πριν και το μετα.

δεν θα το κανω.

ενω μου αρεσει πολυ να βλεπω φωτογραφιες, ποτε δεν μου αρεσε να τραβανε εμενα, ουτε εγω δηλαδη μου αρεσει να βγαζω εκτος απο εκεινη το φορα στο παρισι που ειχα λυσσαξει και ολη μερα γυρναγα σαν αυθεντικος τουριστας και γυρισα στην αθηνα με τρια φιλμ και με μηχανη απο τις παλιες παρακαλω. (ευχαριστω)

δηλαδη τα εκανα ολα μονη μου δεν υπηρξε ουτε μισος αυτοματισμος. πρωτη και τελευταια φορα στη ζωη μου.

δεν βγαζω φωτογραφιες ομως εχω τον τροπο μου να θυμαμαι ακριβως οπως ητανε αυτο που με ενδιαφερει και δεν το ξεχναω ποτέ και αμα θελω γινομαι view (yes)master, ανοιγοκλεινω τα βλεφαρα και πεφτουν εικονες, ανοιγοκλεινω τα βλεφαρα και βλεπω ταινιες αν και αυτο το τελευταιο προσπαθω να το σταματησω. την προηγουμενη βδομαδα διαβαζα το εντιτοριαλ του γεωργελε, εγραφε προς το τελος του κειμενου οτι λεει αγρια στον εαυτο του να κοψει τις ταινιες. φωτισε το προσωπο μου λες και διαβασα κι εγω δε ξερω τι, με κοιταζαν κι οι διπλανοι φανταζομαι οτι μετα που εφυγα θα ειπαν στη κοπελα που σερβιρε, θελουμε απο αυτο που πηρε η κυρια οπως σε κεινη τη ταινια με τον ψευτικο οργασμο της μεγκ ράιαν (ουπς παλι ταινιες) να το ξεκαθαρισω, δεν πειραζει να βλεπω ταινιες αλλονων, αρκει να μη φταχνω δικες μου.

φωτογραφιες, ταινιες, μετρησεις αποστασεων σε cm και σε λεπτα, να κοιτα α. το σχολειο σου θα ειναι δυο λεπτα δρομος, να κοιτα θ. στη παιδικη χαρα θα ειμαστε σε πεντε, εδω θα μπει ο καναπες και διπλα το τραπεζι, με κοιτανε ενθουσιασμενα γιατι ο,τι λεω το λεω με γελαστα ματια και αυτο οφειλεται σε κεινη τη νοερη φωτογραφια με το δεντρο που φαινεται ακομα και στον τεταρτο οροφο απο το πεζοδρομιο των απεναντι .