το σκαριφημα

θα ορκιζοταν πως τη τελευταια φορα ολα ηταν λαμπερα, κοσμος εκανε βολτες, παιδακια κρατουσαν μπαλονια, δεντρακια πρασινα και φουντωτα φυτεμενα σε ισες αποστασεις, ολα ειχαν τη θεση τους .
καθισε στο πεζουλι αποφασισμενος να κανει προσπαθειες να δωσει λαμψη οπου χρειαζοταν.
αρχισε νοερα να προσθετει ευτυχια στις βιαστικες φατσες των περαστικων, χαμογελα σε αυτον που περπαταει σκυφτος, ανεμελια σ αυτην που σερνει τα βηματα, αυτοπεποιθηση στο μικρο που κανει ποδηλατο χωρις βοηθητικες. στα σκυλια αφηνε απο ενα τεραστιο κοκκαλο, στα δεντρα, νερο.
παλι διαφορα δεν ειδε. επιασε τις πολυκατοικιες. εβαζε λουλουδια στα μπαλκονια, εβαφε εισοδους, προσθετε σκιαστρα, αφαιρουσε τοιχους απο δωματια.
παλι τιποτα.
ολα ηταν παλια και ξεθωριασμενα κι αυτο το βουητο ηταν να μπουκωνει τ αφτια, του ερχοταν να πιασει τη μυτη του να κλεισει το στομα και να φυσηξει οτι εκανε δηλαδη στη θαλασσα.

συνεχιζεται.
ισως