η κοιλια του αρχιτεκτονα

απο παντου ακουω ομιλιες, φτανοντας στη πολυκατοικια η πορτα ειναι ανοιχτη, δυο ανθρωποι καθονται στα σκαλακια της ειδοδου και μιλανε, απο το ανσανσερ κατεβαινει μια κυρια που το αρωμα της με συνοδευει μεχρι τον τεταρτο, μπαινοντας στο σπιτι καθομαι στο μπαλκονι, ο απεναντι συναρμολογει το ιδιο επιπλο που πηρα κι εγω απο το ικεα, το ιδιο που πηρε και η παιδικη φιλη, μολις το ειδα στο σπιτι της. περνανε αυτοκινητα με μουσικες, στα μπαλκονια κοσμος ποτιζει γλαστρες. σκεφτομαι οτι αν το πατρικο ειναι ο σπορος η γειτονια ειναι ο αμνιακος σακος που μεσα κολυμπανε ασφαλη, χρυσοψαρα.καμια φορα και χριστοψαρα αλλά αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.