κήπος

Δεν ξερω τι γινεται και πως γινεται αλλά εδω και μερες η ιδια ιστορια.
Μια λιστα α. β. γ. ή 7. 8. 9. περναει σαν ηλεκτρονικη κυλιομενη διαφημιση απο το μυαλο μου, λεω θα κανω αυτο μετα εκεινο, αφου περασω απο κει μετα θα παω αλλου, και τελικα φτανει το βραδυ και δεν εχω κανει τιποτα. Μετα ξαπλωνω στο καναπε κλεινω τα ματια, ανοιγουν πορτες, πανω τους κολλημενο ενα χαρτι στραβοκομμενο και με στυλο που δεν γραφει καλα, το γραμμα της προτεραιοτητας.
Στεκομαι απ εξω απο καθε πορτα, να χτυπησω ή να μπω με φόρα σκεφτομαι, μενω με το χερι μετεωρο μπουνια, το ανοιγω να πιασω το πομολο μενω ετσι αρκετη ωρα, φευγω παω στη διπλανη τα ιδια, εξουθενωμενη απομακρυνομαι παω και καθομαι, κλεινω τα ματια να τες παλι οι πορτες. Ξυπναω και θελω να πιω νερο, λιτρα. Φτανω στη πορτα της κουζινας δεν μπορω να περασω τη γαμημενη κασα, λεω δεν χρειαζεται να χτυπησεις ουτε να μπεις δυναμικα μια απλη αναγκη ειναι μια απλη κινηση ειναι μπες επιτελους ,
κορακιασαμε.
Δεν μπαινω, κοιταζω γυρω μου εχω σταθει σε λαθος σημειο σε ενα χωλ γεματο πορτες. Στεκομαι εκει κανοντας βημα μικρο μπρος, μικρο πισω σαν παιχνιδι που τελειωνει η μπαταρια του.
Στεκομαι εκει μεχρι που ξημερωνει, και το λιγοστο φως που περναει απο τις γριλιες το χρησιμοποιω σαν οδηγο και χωρις δευτερη σκεψη περναω επιτελους τη πρωτη πορτα που βρισκεται μπροστα μου και μενω εκει ολη μερα χαραζοντας πορειες.