nice touch

Δεν ξερω πως φτασαμε να μιλαμε για τους μεταναστες συγγενεις μας. Ισως θελαμε να βρουμε το λογο που η παρεα απεναντι μας ειχε μαζευτει μπροστα απο ενα αυτοκινητο κι εβγαζε φωτογραφιες, εμεις καθομασταν ησυχα και τρωγαμε τη κρεπα μας, μα τι κανουν; ρωταω τον Σ., να δεις που εχουν ερθει να δουν συγγενεις λεει, εχουν κολλημα με τις φωτογραφιες, μια ζωη μεγαλωσαν να λατρευουν φωτογραφιες. Τις θειαδες ,τους παππουδες τους, τοπους , ετσι εμαθαν απο τους γονεις. Σκεφτηκα το σπιτι μου, στους καθρεφτες γυρω απο την κορνιζα υπηρχαν φωτογραφιες σαν ακτινογραφιες ετοιμες προς μελετη. Παντα αγκαλιασμενοι, γαμοι, εγκυμοσυνες, για κυνηγι με πειστηριο λαγους, εκδρομες Νιαγαρας Ντισνευλαντ φαν ιν Ακαπουλκο. Τα αδελφια και τα ξαδελφια, καθε ονομα και μικρη περιληψη η Λ. κορη της πρωτης αδελφης της μαμας, αυτης που εφυγε το εξηντακατι, η καρτα που εστειλε "να το πλοιο που με πηρε μακρια σας" εγραφε απο πισω, γραμματα ερχοντουσαν, καρτες, πολλες καρτες σε ολες τις γιορτες. Τις δικες μας απο μια ηλικια και μετα μου τις εδινε η μανα μου κι εγω ξεχναγα να τις στειλω ετρωγα τα λεφτα σε μικρομαλακιες ειχα μια αρνηση να αγαπω αυτους τους συγγενεις που τους ηξερα μονο μεσα απο φωτογραφιες αγιογραφιες με τον πονο του μεταναστη φωτεινο περιγραμμα γυρω γυρω απο το σωμα, με αυτο το βλεμμα του ανθρωπου που δεν ξερει που ανηκει. Εκει; Εδω; Πουθενα;
Εκει, με το μυαλο εδω , οσες αποπειρες να γυρισουν απετυχαν. Μια ζωη εδω κι εκει αυτοι που εφυγαν. Αυτοι που εμειναν αγαπησαν φωτογραφιες με παθος, εδω ο ανιψιος στο κολλεγιο εδω ο γαμος της ξαδελφης, μα κοιτα ο γαμπρος δεν ειναι κουκλος; χρυσο παιδι, οχι οτι τον ηξεραν προσωπικα αλλά το διαβασαν στο γραμμα ευαγγελιο, μεχρι να ερθει το επομενο που να λεει το αντιθετο.

Οταν πεθανε η γιαγια μου το τηλεφωνο κουδουνιζε σα τρελο, η μανα μου εδινε κατευθειαν ανταποκριση, τωρα αυτο, τωρα μπηκε ο ταδε, σε καποια στιγμη που το φερετρο περασε απο μπροστα της αφησε για λιγο το ακουστικο πανω στη γιαγια απο μεσα ακουστηκαν κλαμματα ο αδελφος της χαιρετουσε με αυτο το τροπο τη μανα του. Αρχισαν να κυλανε δακρυα και απο τα δικα μου ματια. Ξερω ακουγεται γελοιο, μα δεν ηταν. Ηταν πονος, ηταν τροπος σχεσης πια, το τηλεφωνο, τα γραμματα, ετσι επικοινωνουσαν 30 χρονια, ετσι αποχαιρετηθηκαν.

Τωρα μου λεει ο Σ. δεν γινονται αυτα πλεον, ο κοσμος πηγαινοερχεται πιο ευκολα. Ναι του λεω, δεν γινονται αυτα, ποιος κραταει σχεσεις μονο μεσα απο τηλεφωνα και γραμματα, ακουγεται αστειο λεω.

Και μετα δεν λεω τιποτα.