κήπος

θελω να υπαρχει ησυχια. ουτε μουσικες ουτε ομιλιες ουτε μου ειπες - σου ειπα. θελω να ειναι σαν να παιζουμε σε βουβη ταινια, αν ειναι πραγματικα απαραιτητο ας μπαινουν εμβολιμα κειμενα, μικρα καθαρα ευαναγνωστα αλλά και να μη μπαινουν δε χαθηκε ο κοσμος, δεν πειραζει, θα καταλαβω. και αν δε καταλαβω παλι δε πειραζει αρκει να μην υπαρχει διαλογος, αντιλογος, επιλογος. δεν θελω να γινονται συννενοησεις, δεν θελω να σκεφτουμε μαζι τη λυση κανενος προβληματος. θελω να ξυπναω το πρωι και να πηγαινουν ολα ρολοι. καθε κινηση του δεικτη και μια τακτοποιηση εκκρεμοτητας, οι λιστες να σβηνουν με μολυβι μαλακο και να φτανει το βραδυ, και να φτανει το πρωι, ησυχα ηρεμα κι ωραια .
δεν θελω να μιλαω δεν θελω να λεω. ξερω οτι αυτα ακουγονται μη φυσιολογικα και οτι οταν θες να περιγραψεις τη ζωη θα ξεκινησεις με τους ηχους, παιδια που γελανε, κυριες που φωναζουν, κυριοι που τσακωνονται στα καφενεια και στα παρκα, ο σκυλος που γαυγιζει, ο μουσικος που παιζει ενα βαλσακι εκει στην ακρη του δρομου, κι αυτο ειναι ζωη. ετσι λενε. το χω προσπαθησει. εχω πει μιλησε μου, εχω πει ελα να το συζητησουμε, εχω πει ακουω τι λες.
ομως για καποιο λογο σταματαω εδω. δεν θελω αλλο. δεν χρειαζεται να πουμε τιποτ αλλο. τα ειπαμε και με το παραπανω.
τωρα ας καθισουμε ησυχα. τωρα ας μη πουμε τιποτα.