// συμπαν

Εκει που καθομασταν λοιπον με την πρωην γειτονισσα και μιλαγαμε για τα παλια τα χρονια τα καλα στην ερημη πλατεια με την πυραμιδα απο τσιμεντο, γεμισε ο τοπος απο ανθρωπους με μπλεκοκκινα κασκολ. Ετσι ηταν παντα εδω, ο πολιουχος αυτης της γειτονιας ηταν η ομαδα. Αμα ειχε αγωνα, γυρω τριγυρω εβλεπες μονο γυναικοπαιδα τωρα ουτε κι αυτα γιατι πηγαινουν στα σχολεια και μοιραζουν εισιτηρια. Οι διπλανοι συζητανε το σκορ και μενω εκπληκτη οταν ακουω οτι εχει χασει, γιατι οι παιδικες μου μνημες ειναι οταν χανει η ομαδα να καιγεται ο μικροκοσμος και οχι να παραγγελνει σουβλακια.
Αυτα για την υποπτη ησυχια της χθεσινης νυχτας.
Για την ησυχια της σημερινης δεν θα πω κουβεντα.