κήπος

δεν ξερω ποιος τα πιστευει αυτα. ξερω για μενα και για τον φιλο μου τον σ. που την προηγουμενη βδομαδα καθοταν στον καναπε μου ξαπλωμενος του ειχα ριξει μια κουβερτα γιατι κρυωνε, με τα κοντομανικα ημασταν ακομα ο κοσμος, αυτος ομως κρυωνε κι εγω ηξερα πως δεν μπορουσα να βοηθησω με κανενα αλλο τροπο παρα μοναχα με αυτη τη κουβερτουλα και να του λεω που και που κανεις δεν τιμωρει κανεναν ποσο μαλλον ο θεος αφου υπαρχουν βασιμες υποψιες οτι δεν υπαρχει.

αυτα του ελεγα γιατι ειχε γινει ρακος, και οταν εφυγε συνεχισα να το λεω αυτο στον εαυτο μου, το θεωρησα καλη ευκαιρια να μου υπενθυμισω οτι για οτι κανουμε εχουμε την ευθυνη εμεις οι ιδιοι και θα το βρουμε μπροστα μας, οχι οπως ο τζοκερ τον μπατμαν αλλά θα το βρουμε γιατι τιποτα δεν εξαφανιζεται ως δια μαγειας, ολα υπαρχουν μεσα μας κι αμα δεν τους δωσεις την σημασια που τους πρεπει, με την πρωτη ευκαιρια εμφανιζονται να κανουν το σολο τους.

τωρα ομως που ο σ. ειναι καλα και ειναι στο σπιτι του κι εγω εδω στο δικο μου με αυτη τη κουβερτουλα περασμενη σαν σαλι στους ωμους μου γιατι κρυωνω και κρυωνω πραγματικα γιατι οσο να πεις μιαν υγρασια την εχει, σκεφτομαι οτι τη ζωη μου την ξεκινησα απο το τελος και πηγαινω προς την αρχη, ετσι οπως παω θα καταληξω στα τεσσερα να μπουσουλαω στο χωμα.

νομιζα οτι θα ημουν ευτυχισμενη τωρα. μερικες φορες σχεδον την ακουμπαω την ευτυχια μαλιστα με το χερι διωχνω σκονες και βρομιες και ακουμπαω το δαχτυλο μου χαμογελωντας ικανοποιημενη γιατι οσο μου την προσφεραν στο πιατο κατι ειχε και δεν ηταν νοστιμη, μια ελειπε το αλατι μια ειχε παραβρασει, ετσι περιεργη και στριφνη εδειχνα. τι εδειχνα δηλαδη, ημουν.

να ελπιζω να συνεχιζεται