τζελα τζεση τζινα τζενη. τζουλια.

οποιαδηποτε δουλεια κι αν κανω μεσα στο σπιτι χρειαζεται απαραιτητως μετα να ξαπλωσω για κανενα πενταλεπτο, δεκαλεπτο, τεταρτο. ξαπλωνω στον καναπε και βλεπω εξω τον ηλιο να λαμπυριζει τα πουλακια να κελαηδανε και τιποτα να μη δειχνει οτι σκιαζει αυτο το γαλατικο χωριο. τιποτα; ε οχι και τιποτα. ειναι 5 δεκεμβρη, κανονικα θα πρεπε να ειμαστε τυλιγμενοι με τιποτα χοντρα πανωφορια και να ειμαστε βιαστικοι, γιατι ο βοριας τα αρνακια παγωνει.
τις προαλλες ξυπνησα το μεσημερι, ανοιξα να μπει φως και βλεπω ανθισμενο εναν βολβο που ηταν προγραμματισμενος απο τη φυση του, για την ανοιξη. κοιταζα το φυτο και σκεφτομουν οτι αυτο ακριβως ειναι η επιτομη του κακου ταιμινγκ. τι δουλεια ειχαμε εκει οι δυο μας; εγω να ξυπναω μεσημερι κι αυτο ν ανθιζει τον δεκεμβρη;
τωρα που δεν δουλευω, αντι να χαρω αυτες τις στιγμες που κινουμαι σε πιο ανθρωπινους ρυθμους, ειμαι βουτηγμενη στο τιποτα και με βρισκω καταντιπ αχρηστη. κακως που δεν ειχα απαντησει σε αυτο το ερωτηματολογιο για τα ιστολογια. θα εριχνα τον μεσο ορο. ρεμαλι, γυναικα, σαραντα.
κι υστερα ειναι αυτο το ερωτημα που πλαναται σε αρκετα μπλογκ: που παει ολο αυτο; στ αστεια, στα σοβαρα, με ολοκληρα ποστ, με μικρες παραγραφους. αρχιζω να αναρωτιεμαι κι εγω. που παει ολο αυτο;
κι εκει που παει (ωστε εκει παει αυτο) να εκραγει ο εγκεφαλος μου απο την υπερπροσπαθεια σκεφτομαι οτι αυτο δεν ηταν ενα ερωτημα δικο μου. οταν μπηκα εδω, δεν μπηκα για να με παει καπου. το εχω σκεφτει σε δουλειες, το εχω σκεφτει σε σχεσεις ερωτικες, δεν το εχω σκεφτει σε σχεσεις φιλικες, δεν το εχω σκεφτει για το μπλογκ. δεν θυμαμαι οταν γνωρισα τη β. τη μ. τον γ. να τους ρωτησα μετα απο δυο τρια χρονια, που παει ολο αυτο. δεν υπαρχουν τετοιου ειδους απαιτησεις με τους φιλους, ουτε με τους κηπους τους διαδικτυακους.

συνεχιζεται,δε συνεχιζεται