κήπος

Θα θελα να γραψω αλλά δεν μου βγαινει, δεν εχω και κανενα κληρονομικο χαρισμα οποτε τα πραγματα ειναι μαλλον δυσκολα για απλα μπλογκ σαν αυτο. Θα πω μονο οτι σημερα για πρωτη φορα μετα απο παρα πολλα χρονια, νομιζω οτι τελευταια φορα ηταν οταν πηγαινα σχολειο, ηθελα να παω κι εγω να καθισω εκει που καθεται ο κοσμος αυτες τις μερες για να δειξει την δυσαρεσκεια του. Μπηκα λοιπον στο τραμ και κατεβηκα στο συνταγμα, διαφοροι πρωτομαστορες ταχτοποιουσαν το δεντρο, μια μπαλιτσα εδω, λιγο ακομα πρασιναδα εκει, κατα τα αλλα ησυχια. Προχωρησα προς τα προπυλαια σιγουρη οτι εκει κατι θα γινεται.
Με την φιλη Α. περασαμε απο το σημειο που σκοτωσαν το παιδι. Λουλουδια, πολλα λουλουδια και γραμματα και σημειωματα και κοσμος να καθεται εκει. Κι ενας κομπος να καθεται στο λαιμο μου και να μη λεει να φυγει. Σκεφτομαι τη μανα του. Ολο τη μανα του σκεφτομαι. Εχω δυο παιδια σε μερικα χρονια η κορη μου θα μου πει, μαμα βγαινω, μην αργησεις θα της πω και θα τρεμω. Γιατι το χουν οι μανες αυτο. Τρεμουν. Φτερνιζονται και τρεμεις, κλαινε και θελεις να γαμησεις αυτο(ν) που εφερε σε αυτη τη θεση το μικρο χαριτωμενο σου, ακουγονται παρανοικα αυτα, αλλα ετσι ειναι οι μανες απο καταβολης κοσμου, και τελικα ποσο φυσιολογικα μου φαινονται αυτα, τα παιδια να γελανε με τους γονεις και τις υπερβολες τους, οι γονεις να λενε μεταξυ τους ποσο κακομαθημενα ειναι τα σκατοπαιδα και οσο υπαρχει αυτο το χασμα το ευλογημενο, τοσο θα ειναι ολα φυσιολογικα, αρκει να μην ερχεται ενας αρρωστος σιχαμενος που πληρωνεται κιολας για να παραμενει αρρωστος και σιχαμενος και να στα σκοτωνει.
Εξω απο το τμημα κατοικοι των εξαρχειων και ενα σωρο πιτσιρικια, οι κατοικοι μιλανε μεταξυ τους, τα πιτσιρικια φωναζουν συνθηματα. Δεν φωναζω, δεν λεω ουστ στους μπατσους ειμαι πολυ γρια να φωναζω ισως ειμαι πολυ γρια να ειμαι εκει, ετσι νιωθω ομως, και δεν νιωθω ασχημα για αυτο.
Κατηφοριζοντας προς το συνταγμα να παρω το τραμ για να γυρισω σπιτι ακουω πυροτεχνηματα(;), ετσι οπως ειναι η κατασταση μου περναει απο το μυαλο οτι καπου γυρω γινονται φασαριες, φτανοντας ομως στην πλατεια βλεπω το σκοτεινο μεχρι πριν λιγο δεντρο να ειναι φωταγωγημενο. Ποσο ακομψο μου φανηκε ολο αυτο.
Τι θελει να πει ο ποιητης; Οτι σε πεισμα των δυσκολων καιρων οι γιορτες θα ερθουν στην μικρη μας πολη;
ποιος χαιρεται;

Ζω και κινουμαι απο συνηθεια αυτο το καιρο σχεδον μηχανικα, συμβαινουν αυτα και αντιμετωπιζονται, δεν σκαμε για τετοια, το πολυ πολυ κανεις ενα acting out και μετα ξανα μεσα στο λαγουμι. Ομως αυτος ο κομπος στο λαιμο δεν περναει. Επειτα θυμαμαι οτι φευγοντας απο τα εξαρχεια σε μια γωνια καθοντουσαν ακινητοι με αυτες τις στολες που δεν μενει τιποτα ακαλυπτο κατι αλλοι πιτσιρικαδες λιγο μεγαλυτεροι, κρατωντας τις ασπιδες τους, σαν να ειναι παιχνιδια πλειμομπιλ και επειδη δεν εχω κανενα φοβο οτι θα μου κανουν κακο δεν ανηκω στο target group τους, ειμαι πολυ πανω απο 15, τους κοιταξα και τους λυπηθηκα,
ενιωσα βαθια λυπη για αυτους τους νεους ανθρωπους που διαλεξαν αυτο το επαγγελμα.
Στην επιστροφη για το σπιτι σκεφτομουν οτι οσο υπαρχουν νεοι που μοιραζουν χαστουκια και τρωνε κιολας, που καθονται με τις ωρες στις πλατειες πινοντας μπυρες ,που κατεβαινουν στα νησια με τις σκηνες τους ή μενουν στα δωματια ολοι μαζι, που ερωτευονται για παντα και το ξεχνανε το αλλο πρωι που ποτέ δεν θα κανουν τουτο ή εκεινο που επισης το ξεχνανε -αντε το μεθεπομενο πρωι, και τους αφησουμε ησυχους, ε τοτε να αναψει το χριστουγεννιατικο δεντρο, γιατι τοτε θα ειναι ενα χαρουμενο γεγονος για τη μικρη μας πολη.