παρ' ολ' αυτα

οδηγω και ακουω μουσικη, οτι ακουω δε μ αρεσει, οδηγω και παταω τις μνημες -ελα η γρια, θα ξερασω επιτελους, ποσες φορες να το ακουσεις πια. φτανει. μεσα στη γκρινια και την κινηση ακουω Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω; εσύ, την ησυχία σου το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα να μη χαθεί εκατοστό. κανει κρυο κι εγω ανοιγω τα παραθυρα οχι για να μπει καθαρος αερας ας εμπαινε και βρομικος, δεν μπορουσα να αναπνευσω. σαν να ελειπε το οξυγονο.
..........................................................
αυριο πρωι στην καινουργια δουλεια. πηγαινω εκει περιπου δεκα μερες. με διαφορα κολπα βγαινω στο ποταμι, νταλικες φορτηγα αφισες της αντζελας δημητριου, σπουδη στο φωτοσοπ. λιγο πιο κατω η κατερινα στανιση, απο τις τρεις μας -ελα η γρια, ειμαι εγω. κι ας ειμαι καμια εκατοστη χρονια νεωτερη.
μαζευω τα βραδινα η τηλεοραση εχει ξεμεινει ανοιχτη και βλεπω τη ντενιση. κανει ζουμ ο φακος στο προσωπο νεοτάτη ή ετσι θελει να πιστευει.
σκετη θλιψη.
μα τι παθαινουν οι γυναικες και σβηνουν απο το προσωπο τους ολες τους τις διαδρομες νομιζοντας οτι θα ξεγερασουν ή οτι θα ξεγελασουν τουλαχιστον.

παρ όλ’ αυτά, μου είναι αρκετό
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί