πως περασες με ρωτησε η β. κι εκει που νομιζα οτι θα γλυτωνα μ ενα απλο συμπαθητικα, χωρις να το καταλαβω αρχισα τις διαπιστωσεις που τοσο μ εκνευριζουν. δεν ειμαι εγω για εξοχες, ειμαι παιδι της πολης δεν μου αρεσει το πασχα δεν μου αρεσουν τα μικρα γραφικα χωριουδακια ειδικα αμα ειναι αδεια, δεν αντεχω τα ποιανου εισαι εσυ ολα αυτα κανανε τον κυκλο τους και πανε τωρα.
δεν μπορω να κοιμαμαι με αλλους δεκα δεν αντεχω παιδακια να τσιροκοπανε γυρω μου δεν μ αρεσουν τ αρνια και τα κατσικια απεχθανομαι τις διπλες τα κουλουρια τα κοκκινα αυγα.
αχ τι ωραια.
και συνεχιζω
μισω τις λαμπαδες. μισω την ευθυνη της λαμπαδας, μη σπασει μη λυγισει απο τη ζεστη του αυτοκινητου και τελος αν τη γλυτωσει, ν αναψει χωρις να καψει το παλτο της διπλανης και να παραμεινει αναμμενη.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment