20.8.10

πειτε του τιτλου οτι ακομα τον ψαχνω

σκονταφτω πανω στα επιπλα. εχω γεμισει μικρες μελανιες. δεν μου αρεσει αυτο, αλλά αφου εγω το προκαλω, σκεφτομαι γιατι το κανω, γιατι ας πουμε αφηνω το σκουπιδοτενεκε στη μεση της κουζινας αφου η θεση του ειναι στη γωνια διπλα απο τη μπαλκονοπορτα, με δοκιμαζω; νιωθω μονη μου γιατι λειπουν τα παιδια μου, ισως εχω συνηθισει να κυκλοφορω μεσα στο σπιτι προσεχοντας παντα μην πατησω τη μικρη μου κορη, που παντα με ακολουθει.
τωρα στις διακοπες ηθελα να πεταχτω στο διπλανο σπιτι μιας ξαδελφης να της πω ενα γεια, βγαινοντας απο τη πορτα γυρναω και λεω στη μικρη θ. ασε με θα παω μονη, φυσικα δινοντας το χερι για να χαιρετησω ηταν ηδη απο πισω μου, επιτηδες την πατησα, συγνωμη δεν σε ειδα της ειπα ψεμματα, δεν με πιστεψε φυσικα και μετα της ειπα ναι, σε πατησα γιατι μου τη δινει που ηρθες αφου σου ειπα να μην.
καθομασταν αγκαλια στο κρεβατι που ειχε βγαλει ο πατερας μου στο μπαλκονι για πιο δροσια. συγνωμη της ειπα κι εκει που τη χαιδευα και παιζαμε με αγκαλιες και φιλια, καταλαθος της χτυπησα λιγο το κεφαλι στο καγκελο. τι θα γινει μαμα, μου λεει. πρωτα με πατας τωρα μου χτυπας το κεφαλι. τι θα γινει; θα γινεις δολοφονος παιδιων; ειναι επτα χρονων.γελαμε.
εχω να τη δω μια βδομαδα. και μαλλον αφηνω αντικειμενα απο δω κι απο κει ετσι, γιατι μου λειπει.
.
.
ομως,
ομως
μου αρεσει που το σπιτι μου ειναι ενα μικρο μπουρδελακι. πεταμενα ρουχα, ενα ανοιχτο σλιπινγκ μπαγκ -καποια στιγμη καταληγω στο μπαλκονι γυμνη, η χαρα του ηδονοβλεψια, πιατα με κοκκαλομενα αποφαγια -αντικειμενα προς μελετη, η χαρα του επιστημονα. ωραια πραγματα.
"
"
(πιθανος τιτλος: χειμμαρος.
μ-κοφτό)
¨
¨
χτες μου λεει η x Α. δεν γραφεις πια, της λεω παει το δαχτυλο μου τεντωμενο πανω σ ενα γραμμα κι αμεσως μαζευεται, ε, μου λεει γραψε αυτο. οριστε το γραφω.
{
}
εχω αποριες. τι ειμαι; τι εισαι; οι πραξεις; οι σκεψεις;


πρωτη φορα μετα απο πολυπολυ καιρο παω διακοπες χωρις υπολογιστη. ξυπναω ενα απογευμα
και ψαχνω στυλο-χαρτι. τι γραφεις; λεει η μικρη θ. που τσεκαρει τη καθε μου κινηση- συσπαση προσωπου κλπκλπ. τ αυριανα ψωνια λεω. ψεμματα λεω.
γραφω γρηγορα - αβιαστα καταθλιπτικες ιστοριες που κατα βαθος θα ηθελα να ειναι καταπληκτικες. δεν ειναι. δεν πειραζει.
ξεκιναει το χαρτακι ετσι: Να ενα χαρτακι που θα αυτοκαταστραφει παραυτα (τελικα το παραχωνω στην τσαντα μου- ενα μερος που δεν ψαχνει κανεις, ετσι θελω να πιστευω)
και συνεχιζω.
Δεν μπορω να τα καταφερω (φταιει που εχω ερθει να δω τους γονεις μου, παντα νιωθω ανεπαρκης-κωλοπαιδο ή τουλαχιστον μαλακισμενη οταν συναντιομαστε. η χαρα του επιστημονα. παλι.).
γραφω,
γραφω,
γραφω.
ας μην τα αντιγραψω, λεω τωρα. γιατι ετσι ηταν τοτε, πριν μια βδομαδα.
γι αυτο αγαπω τα ποστ, τα μπλογκ. ειναι μονο για εκεινη τη στιγμη. μετα δεν εχει νοημα.
αυτη η λεξη ομως "η στιγμη" που εγινε το χιτακι των καλοκαιρινων συνομιλιων (και σε αυτο το σημειο θελω να καταγγειλω την υπερπαραγωγη- διαφημιση του cosmote σημα καμπανα. ποια καμπανα; ποιο σημα; τι απατεωνια οι υπερπαραγωγες, ακομα δεν λεω να το καταλαβω, γαμωτο την παταω, αλλά μαλλον αρχιζω να υποψιαζομαι τωρα στα γεραματα, ποτέ δεν ειναι αργα)
και με εκνευρισε τοσο αυτο το "ζησε τη στιγμη"
βρε αντε απο δω.
\
\
τι ειχαμε τι λεγαμε
α
μαλιστα
αγαπημενη παρενθεση παλι διοτι πινω και κατι γκραπες στις οποιες ο αγαπημενος altan εχει καποια συμμετοχη, να :

&
+


γραφω λοιπον στο χαρτακι (μεχρι και τιτλο : σκεψεις ανθρωπου που ειναι στο παρατσακ να πηδηξει ή να παρει αντικαταθλιπτικα)
οι ανθρωποι επιδιωκουν να μενουν μαζι αλλά ειναι μονοι τους.οσο πιο πολλοι τοσο πιο μονοι. οσο πιο λιγοι,ακομα τοσο πιο μονοι. δεν την πιανεις πουθενα την ανθρωποτητα. παραξενη αγελη. και σε καθε πανσεληνο τρεχουν ν αποθανατισουν τη στιγμη.
ταιριαστο μου κανει. αυτοι απο κατω και ψηλα πανω στο κεφαλι τους ενα τεραστιο, ολοστρογγυλο μηδενικο να καθρεφτιζεται στο συμπαν και να δειχνει μηδεν εις στο πηλικον(πιθανοτατος τιτλος)

να μιλαω; μπα. να παρω χαπια,ναι, αλλά εδω ξεχναω να παρω αντιβιωση για τη ιγμοριτιδα. που παω.καλυτερα να γραφω.

εχουν πει και οι πινκ φλοιντ,
"After all it's not easy,
Banging your heart against some mad bugger's wall".

εντωμεταξυ (συνεχιζω να αντιγραφω) αν ακουσω αλλον ανθρωπο να με λεει εξυπνη κοπελα θα ξερασω. μεγαλη κοπελα ναι. εξυπνη οχι. εξυπνα ειναι τα παιδια μου και οι φιλοι τους. που με ενα απλο παναπλο τροπο λενε πειναω, νυσταζω, θελω να παιξω.θελεις να παιξουμε; ελα. εξυπνοι ειναι αυτοι που ξερουν τι νιωθουν και αυτο που νιωθουν βγαινει αβιαστα και συνοψιζεται σε μια λεξη, αντε σε δυο.
θελω.
δεν θελω.

και μετα η μνημη του χρυσοψαρου

14 comments:

Sisyfina said...

Προτεινόμενος τίτλος: Χύμαρος
Φιλάκια

ε said...

:)
το παρακανα ε;

Spy said...

Εντάξει. Εξιλεωθήκατε για το μισό φθινόπωρο. ΟΚ;

mamma said...

Μάλιστα! Καθόλου άσχημα για πρώτο ποστ μετά από τόσοοοοοοο καιρό.
:)

Anonymous said...

μόλις τέλειωσαν οι διακοπές. και μόλις με ένα περίεργο τρόπο μου φτιάξατε τη διάθεση.
καιρό έχουμε να πουμε μια καλησπέρα.

βυτίο
(επίσης να προσθέσω, τί ωραία τα λέτε εκεί στο τέλος)

Takis X said...

Εγω ηθελα κι αλλο..Αλήθεια λέω..

ε said...

spy
τα λογια σας ειναι βαλσαμο για ενα ενοχικο ατομο, οπως εγω.

mamma
ε καλα το παρακανα αλλά δε πειραζει
:)


βυτιο
καλησπερα καλησπερα

(επρεπε να καθισετε κι εσεις λιγο εκει διπλα της, σε αυτο το παγκακι)

(εσεις τα λετε καλυτερα:)


Takis x
θα δουμε.
εχουμε στοκ βεβαια :)
καλησπερα σας :)

Ιφιμέδεια said...

Εμένα μου φαίνεται ότι επιτέλους ανοίξατε μιά χαραμάδα και σταματήσατε για λίγο (πόσο; ένα-δυό λεπτά;) την αυτολογοκρισία και πήρατε βαθιά ανάσα και είπατε: θα γράψω, έτσι όπως μου έρχεται, όσα μου έρχονται. Και θα τα ανεβάσω κιόλας, γαία πυρί μειχθήτω.
Ο τίτλος γράφτηκε μόνος του στο τέλος.
;)

Anonymous said...

μα είπαμε,γράφεις υπέροχα

και στο θέμα μας-

τα εφτάχρονα μην τα φοβάσαι καθόλου,τη βρίσκουν την άκρη τους,εμείς να δούμε

το σλιπιινγκ μπαγκ στο σαλονι το σπιτι μπουρδελακι και γυμνη στο μπαλκονι ακουγεται ενα ονειρο

οι σημειωσεις και οι διακοπες χωρις υπολογιστη γνωστη κατασταση

τα χάλια μας επίσης

φιλιά,είσαι γοητεία ;)

lemon said...

Το σχόλιο της kihliς (ωωω, Σεφέρης, τι όμορφα!) πείτε πως το έγραψα κι εγω ολόιδιο, αντιγραφή, αγαπητή ε!

Και τι πειράζει να το παρακάνετε, εδω μπορείτε να το παρακάνετε όσο θέλετε, γιαυτό είναι το "εδώ" εξάλλου,
κι εξάλλου επίσης, υπάρχει ένα σωρό κόσμος που το καταευχαριστέται όταν γράφετε έτσι.
Κάπως το κάνετε και πετάτε όλα τα περιττά και κρατάτε μόνο την ουσία, κι εμένα προσωπικά αυτό με τρελαίνει, είναι το ιδανικό μου, όπως το λέει ο Σεφέρης, το τραγούδι το φορτώσαμε με πολλές μουσικές και σιγά-σιγά βουλιάζει, κι αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά, γιαυτό όσο το δυνατόν λιγότερες ενοχές και μπερδέματα.

Τώρα που σας ξαναδιαβάζω, δεν θέλω να φέρω αντίρρηση σ'αυτό το πολλοί μαζί και μόνοι, έτσι είναι, αλλά από την άλλη, αυτό που είσαι μόνος σου αλλά βλέπεις ότι υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι, που δεν τους ξέρεις αλλά πάλι τους ξέρεις κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι αναπάντεχα υπέροχο?

Anonymous said...

(((lemon)))

Provato said...

άτυχα τα χρυσόψαρα, δεν θυμούνται έρωτες δεν θυμούνται παλιά βλέμματα σε καινούργια μάτια

Anonymous said...

κατά ένα παράξενο τρόπο ήταν ένα εξόχως αισιόδοξο ποστ

Κ.Κ.Μ.

ε said...

ξερετε τι

δεν εχω παντα τι να πω ή τι να απαντησω, αλλά δεν εχει σημασια.

να μην εχει σημασια.

καλο φτηνοπωρο
που λεει και ο αγαπητος κ.κ.μ.
:)