24.8.10

ποτε δεν ειναι αργα για να ζησει κανεις ευτυχισμενα παιδικα χρονια

ξερω πως θα σηκωθω αυριο. δυσκολα.
αλλά θελω να γραψω το-τα εξης:

εκει γυρω στο '89 με '90 και ισως λιγο πριν διαβαζω τομ ρομπινς. ενθουσιασμενη. βεβαια μετα το τριτο βιβλιο θυμαμαι να ανοιγω το τεταρτο να διαβαζω μια προταση και να το κλεινω για παντα. με κουρασε, δεν αντεξα, δεν θυμαμαι.
ξεχαστηκε .
σημερα σε σπιτι φιλων, κοιταζοντας φωτογραφιες απο τις διακοπες τους, βλεπω πανω σε ενα τραπεζακι αναμεσα στα ουζα και τις ποικιλιες να καθεται ο τρυποκαρυδος.

στην επιστροφη για το σπιτι περπατουσα κι ενιωθα ενα φωτακι σχεδον ολοστρογγυλο, να με ακολουθει.
μπαινοντας μεσα πηγα αμεσως στην βιβλιοθηκη.

......κανεις δεν ηξερε πια τι να κανει με το φεγγαρι.
Ητανε πανσεληνος. Το φεγγαρι ειχε στρογγυλεψει τοσο πολυ που κοντευε να κατρακυλησει. Φαντασου να ξυπνας και να βρισκεις το φεγγαρι ταβλα στο πατωμα του λουτρου, σαν τον μακαριτη τον ελβις πρισλεϋ, δηλητηριασμενο απο παγωτο μπανανα.....


ας καπνισω ενα τελευταιο καμελ πριν πεσω για υπνο
χαχ.
.

9 comments:

Anonymous said...

μμ

ρομπινς

αγαπες παλιες αγαπες παντοτινες

(ο δικος μου αγαπημενος ηρωας,ο σουιτερ,απ'τους Αναπηρους)

Sisyfina said...

Ο Τρυποκάρυδος ήταν Αποκάλυψη εκείνα τα χρόνια. Και τα καμελάκια πάντα θεϊκά, αλλά μας τα στέρησε το πτνΔΝΤ.
Γκρρρρρ!

Provato said...

κ μένα κάποια στιγμή μου τελείωσε ο Τομ... χμφ

ο αποτέτοιος said...

φωτάκι ολοστρόγγυλο; μήπως είστε πυγολαμπίδα;

:-)

lemon said...

Εγω νομίζω πως σταμάτησα στις καουμπόισσες.
Έκτοτε, χαζεύω τα επόμενα (βιβλία του) στα βιβλιοπωλεία αλλά-όπως όλοι εσείς-πολύ χαίρομαι!-δεν θέλω να τα διαβάσω.

Άραγε ήμασταν εμείς αλλιώς τότε? Ήταν η ηλικία μας αλλιώτικη, η αλλιώτικη η εποχή?
Μήπως τα βιβλία του έγιναν χειρότερα? Μήπως βαρέθηκε κι ο ίδιος να γράφει?
Μήπως άλλαξαν μεταφραστή (στα επόμενα από τον τρυποκάρυδο)?

Takis X said...

Μα υπάρχει ακόμα αυτός? Και εχεις και φίλους που τον διαβάζουν..

αυτό θα πει να ζείς ξεχασμένος κι απο σένα..

Anonymous said...

κι οταν πέσετε για ύπνο φροντίστε να κατεβάσετε από τα πάνω ράφια της ντουλάπας τις ευτυχισμένες βατραχοπυτζάμες σας

καλό φτηνόπωρο

Κ.Κ.Μ.

ε said...

στην τελευταια σελιδα του τρυποκαρυδου εκει που λεει λιγα λογια για τον συγγραφεα γραφει αυτο το πανσωστο " η γραφη του Τομ Ρομπινς ειναι σαν το σουλουπι της Ντολλυ Παρτον"

ε ποσο ν αντεξεις τοση πληθωρικοτητα :)))

Anonymous said...

Ποτέ δεν είναι αργά για να ξανανιώσεις παιδί.. Και είναι ό,τι πιο πολύτιμο στα τωρινά χρόνια...Είναι μια ηλιαχτίδα στη μίζερη καθημερινότητα.. Γεια και χαρά κι απο μένα...:)