Δαμαζοντας τα ρηματα

Μια φορα (τη δευτερα) κι εναν καιρο (κρυο του χειμωνα) αποφασισε να δαμασει το νιωθω. Πεταξε βιαστικα μια λεοπαρ ζωνη, αξεσουαρ που ειδε στο fashion tv οτι θα φορεθει πολυ φετος και, κατσε κατω βρε γαμημενο, του ειπε,

και ορμησε.

Αυτο δε, ακουνητο, προκλητικο, με ενα τεραστιο ματι σαν του κυκλωπα, και ενα τεραστιο αυτι σαν του μωρου στο γνωστο ανεκδοτο, κοιταζε ασκαδραμυκτι τη μικρη ζογκλερ, υποτιμωντας βαθυτατα τις δυναμεις της δαμασεως.

Κακως. Πολυ κακως γιατι με μια γρηγορη και αποφασιστικη κινηση η μικρη απιθανη, μ ενα μακριναρι τρυπησε το τυμπανο και γκολ, goal για την ακριβεια. Χυθηκε ο λαβυρινθος σα λιωμενο παγωτο. Ειχε κερδισει.

Σα κερασακι στη λιωμενη αηδια, πεταχτηκε εξω ο μυτος. Ηταν ευκαιρια να τον πατησει κατω να γινει χαλκομανια, ομως ειχε μιαν αδυναμια στην οσφρηση, κι αυτη η συλλογη απο μικρα μπουκαλακια που μαζευε απο μικρουλα-παιδουλα, ειπε θα το αφησω αυτο για τωρα και για παντα. Σηκωσε το κεφαλι της, ησυχια ηθελε. Στο βαθος επαιζε απο ενα ραδιο ενα τραγουδι εντεχνο που μιλαγε για αντρες που αγαπανε βλεποντας, και γυναικες που αγαπανε ακουγοντας, μπορουσε με τη φορα που ειχε παρει να του γαμησει τη μανα και του ραδιοφωνου αλλά δεν. Απλως πλησιασε και πατησε το off και ουφ,

ολα τελειωσαν.Ησυχια

ηθελε