Ειμαι που λες στο νοσοκομειο και κοιταζω το βουνο απεναντι απο τα μεγαλα παραθυρα, το βουνο ειναι πρασινο, ειναι μαρτης, εχω μια μασκα με οξυγονο για να αναπνεω καλυτερα, και δεν εχω καμια υποχρεωση ουτε καν αυτη της αναπνοης,δεν εξηγω πως εφτασα εδω που εφτασα, κανεις δεν θελει να ακουσει, τους φτανει που με βλεπουν να βλεπω εξω απο το παραθυρο.
No comments:
Post a Comment