Στο μπαλκονι δεν μπορω να κατσω μετα απο λιγο κρυωνω.
Καταληγω μεχρι να βραδιασει να ειμαι σαν τον λεμποφσκι (πεδιλο με καλτσα κλπ κλπ).
Κυκλοφορει μια ιωση στο σπιτι και παντου υπαρχουν ταπερ ετοιμα να δεχτουν εμετους.
Εχω τηγανισει ψαρια με πατζαρια σκορδαλια και τελος παντων, ξερω οτι ειναι τρομερα βαρετο να διαβαζει καποιος τετοια και σιγουρα δεν θα αντεξει να διαβασει και λιγο πιο κατω εκει που θελω να πω οτι να, αυτο ειναι,δεν εχει κατι αλλο,μερικες φορες αυτο ειναι ολο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Μα με συγχωρείτε τώρα, έχω διαβάσει αυτό το ποστ τρεις φορές και κάθε φορά το βλέμμα μου σκαλώνει εδώ:
εχω τηγανισει ψαρια με πατζαρια σκορδαλια
Μα ψάρια με πατζάρια σκορδαλιά για το χαλασμένο στομάχι; Έλεος κυρία ε. Θα τους ξεκάνετε εκεί μέσα.
Επίσης, γιατί κανένας κήπος στο βάθος; Εγώ βλέπω έναν. Εσείς τον φτιάξατε;
τη ζωγραφια δεν την εκανα εγω .ακομα κλεβω ασυστολα.
τον κανενα κηπο ομως ναι.εγω τον εφτιαξα.
θα τους ξεκανω;γιατι το λετε αυτο;μα τα ψαρια ειναι φρουτο ελεγε ο παππους μου.
σβησατε το σχολιο σας.μα γιατι;
μηπως πασχετε κι εσεις απο παρκινσον του δεικτη οπως ο κυριος φωλιος; (αν πατε λιγα ποστ πισω και δειτε τα σχολια θα καταλαβετε τι εννοω).
κι εγω εσβησα ενα ποστ,τις προαλλες.
λετε να ειναι κολλητικο;
ξαφνικα, τα ψαρια με τις σκορδαλιες φανταζουν τοσο αθωα.
Post a Comment