και που θα σταματησει;

μπαινω στο αυτοκινητο και ολο ολο τρεχω.
ειναι να παω στο λυκαβηττο εχω αργησει, εχει κινηση, μαλλον δεν εχει κινηση εχει ακινησια.ειμαι σε ενα φαναρι τοσην ωρα που αρχιζω να νοιωθω σαν στο σπιτι μου,να βγαλω τα παπουτσια να αναψω το φωτακι να διαβασω τα χαρτακια απο την αττικη οδο, τα προσπεκτ πολιτικων, φροντιστηριων, γυμναστηριων,αμα εισαι απλος ανθρωπος μπορεις να βρεις χαρα και ενδιαφερον ακομα και σε μια χαρτοπετσετα απο το εβερεστ που λεει ο λογος.
εκει που καθομαι, σε ασχημο σημειο το παραδεχομαι (αλλα δεν φταιω εγω φταιει το συστημα)
να σου περνανε δυο ποδηλατες με αυτο το υπεροπτικο υφος του συνειδητοποιημενου οικολογου και μου λενε "που πας βρε κακομοιρα";
τρομαγμενη κοιταζω γυρω μου μηπως εχω διακτινιστει σε κανενα μονοπατι με ελατα και ενοχλω αλλα οχι ειμαι ακομα στη μεσογειων οποτε ειναι μαλλον φιλοσοφικο το ερωτημα του ποδηλατη με το μαυρο το κολαν.
οντως. που παω η κακομοιρα.
στο θεατρο οταν επιτελους καθομαι (γιατι να μη ξεχναω ετρεχα για τη διασκεδαση μου αυτη τη φορα) κοιταζω τον βραχο, τα φωτα της πολης, τους γυρω μου. η παρασταση δεν μου λεει τιποτα.
τιποτα, δε μου λεει τιποτα και αυτο με κανει χαλια.
καταλαβαινω οτι αμεσως μετα, θα πιω το βοσπορο και σκεφτομαι αν εχω ντεπον, αν εχω φαι για τα παιδια, αν ειναι ολα ενταξει για να μπορεσω να πεσω σε κωμα.
ουτε αυτο δεν καταφερνω γιατι μετα απο ενα ποτο νοιωθω ασφυκτικα μεσα στο μπαρ με τα φυστικια και τα καροτα.φευγω και παω σπιτι μου.τρωω την αγαπημενη μου νουτελα με μια μπανανα. εξαιρετικο γλυκακι.γραφω ποστ.
ναι εδω γυρω ειμαι κι εγω.το μπλογκακι μου δεν ειναι χαρμα αισθητικης, σκεψης, λεξεων και ιδεων.δεν ξερω αν εχει λογο υπαρξης.δεν ξερω γιατι απολογουμαι.
ωχ αρχισα με τα δε ξερω και δεν θα τελειωσω ετσι ευκολα.
ας βαλω μια τελεια.να