σκεψεις και πραξεις

Ειμαι πανω στο διαδρομο του γυμναστηριου και αυτο το πραγμα, που ενω γραφω χιλιομετρα (ενταξει, χιλιομετρο),στην ουσια βλεπω τον απεναντι τοιχο, μου θυμιζει κατι απο τη ζωη μου. Τρεχω, τρεχω και ολο την ιδια εικονα εχω μπροστα μου και γυρω μου δηλαδη.Βεβαια το καλο με το διαδρομο ειναι οτι πρεπει να εισαι αφοσιωμενος εκει, γιατι λιγο να το χασεις σε παιρνει πισω και βρισκεσαι πανω στον ανθρωπο που κανει ραχιαιους στο αλλο μηχανημα, θα μου πεις ετσι μπορει να ξεκινησει μια απιθανη ιστορια αγαπης. Ναι αμα εισαι εικοσι, στα σαραντα το πιο πιθανο ειναι να ξεκινησει ενας γερος καυγας και τελος παντων, προσεχουμε λοιπον, πανω σε αυτο το μαραφετι και δεν χαζευουμε και αναπολουμε, πραγμα που εχει τα καλα του γιατι το μυαλο αδειαζει (μπορει να μη γεμιζει με ομορφιες της φυσης αν περπαταγες αυτο το χιλιομετρο στη πεντελη ας πουμε), καλο ειναι να αδειαζει και απο τα ασχημα και απο τα ομορφα.
Ειχα δισταγμους να παω σ ενα τετοιο μερος να γυμναστω. Παντα οταν περναγα απ εξω μου φαινοντουσαν οι ανθρωποι εκει μεσα τοσο θλιβεροι, με αυτο το βλεμμα το απλανες ειναι και ο χωρος ψυχρος, η μουσικη, αηδια.Μετα σκεφτηκα τα ιδια χαμενα βλεμματα ειναι και μεσα σ ενα μπαρ, σ ενα παρτυ, στο δρομο. Θεωρησα καλο να παρω αποφαση οτι τη θλιψη αν την εχεις, την κουβαλας παντου και μπηκα μεσα και γραφτηκα.


Χτες πηγα σε αυτα τα τραπεζια που κανουν οι γονεις.Σε αυτα που εχω υποτιμησει κατ επαναληψη, που ολα λεγονται δια της πλαγιας οδου, που το φαε- τη- σουπα- σου- πριν- κρυωσει- αντικαθιστα το "σκασε" ή το "αυτο δεν το θιγουμε τωρα γιατι ποναει".Ομως καμια φορα μπαινεις μεσα αργοπορημενος επιτηδες (οτι γλυτωνεις καλο ειναι) και αυτη η ζεστασια ερχεται και σε τυλιγει, οχι ασφυκτικα, αλλα ετσι οπως πρεπει.Το φαι σου ειναι σκεπασμενο με αλλο πιατο γιατι σ εχουν υπολογισει και αυτο ειναι φροντιδα και η φροντιδα ειναι καλο πραμα.
Σηκωνεις το ποτηρι και ευχεσαι κι εσυ, αν και ολα ειναι ισοπεδωμενα μεσα σου, ευτυχως κατι τετοια σε συγκινουν ακομα, τα σεβεσαι τελος παντων. Λες, μα πως αντεξατε πενηντα χρονια μαζι; σας ευχομαι αλλα πενηντα και γελατε ολοι με το υφος αααχ.. η καρδουλα μου το ξερει τι υπομονη εχω κανει, αλλα απο το βλεμμα τους το γεματο ξερεις οτι δεν χρειαστηκε καμια τεραστια προσπαθεια, ισως το δικο τους συμβολαιο ειχε πιο λιγες απαιτησεις, πιο πολλα παραθυρακια, ισως να ταν τυχη.

Γυμναστηρια και τραπεζωματα πως τα βαζω μαζι δεν ξερω, αλλα με το καλλιγραμμο κορμι που θα αποχτησω νομιζω οτι θα χαρω τοσο που η πιθανοτητα να ειμαι πανχαζη δεν θα εχει καμια σημασια και τελος παντων φαε- τη -σουπα- σου- γιατι- θα- κρυωσει.