κήπος

δεκαπεντε χρονια αυτη η φωνη οταν την ακουω να ψελνει με συγκινει. ειναι διακριτικη,τρεμαμενη και νιωθεις οτι παρολο που ηρθε για να σου ανακοινωσει κατι που ηδη ξερεις θελεις να απαντησεις: αληθως. θελεις ν απαντησεις, ν αφησεις ενα σχολιο. στο τραπεζι μετα ομως η φωνη αυτη γινεται κανονικη. η φωνη του πατερα. η αγωνια του πατερα.

δεν υπαρχεις. και ποιος θα παρει την ευθυνη.

ολα μου φταινε γιατι ετσι βολευει καλυτερα. θα το γραψω αυτο ο κοσμος να χαλασει. θα γραφω γραφω ωσπου να κουραστω να κοπαναω τα δαχτυλα μου στο πληκτρολογιο αυτου του υπερκομψου φορητου υπολογιστη .