ο θιασος

απο τη πρωτη στιγμη δεν σου γεμιζαν το ματι, εχαναν ευκαιριες ετσι, αφου κανεις δεν ειχε τη πολυτελεια χρονου να ριξει και μια δευτερη ματια.
αυτοι δεν το βαζαν κατω. θεωρουσαν εαυτους το καλυτερο ντουετακι απο καταβολης αρτου και θεαματος. το δουλευαν πολυ. δεν αφηναν τιποτα στη τυχη. αυτη ειχε παρει το ρολο της ενοχικης και αυτος του αδιαφορου για ολα εφταιγε αυτη και αυτος δεν εδινε δυαρα. ετσι μαθαν, ετσι αναδειχτηκαν, ετσι συνεχισαν να πορευονται. δεν ηταν εποχη για καινοτομιες η ανεργια θεριζε. ομως να που η κριση ακουμπησε και τους δικους τους ρολους.
θες να κανω εγω την αδιαφορη κι εσυ τον ενοχικο; του ειπε.
-μπα. δεν θα χει επιτυχια.
-θες να κανω εγω την γυναικα καριερας κι εσυ τον αντρα που πινει μπυρες
με φιλους στο μπαλκονι;
-οχι.
-ε τι θες, να πινω εγω μπυρες στο μπαλκονι; θα γινω τεραστια.
-οχι.
-τι θες;
-τιποτα.
-ε πως τιποτα. και πως θα ζησουμε;
-δεν θα ζησουμε.
-τι θες να πεις. με τρομαζεις. με τρομαζεις λεω.
-ε;
-δεν ακους που σου μιλαω
-ναι ναι πως, κατι σκεφτομουν
-για μας;
-οχι
-γιατι δεν σκεφτεσαι για μας
-τι να σκεφτω;
-μα δεν σε νοιαζει; δε σε νοιαζω;
δεν φταις εσυ, εχεις δικιο. εχω πεσει πολυ με τα χρονια δεν μπορω να σου κεντρισω το ενδιαφερον οπως τοτε.. εγω φταιω να το ξερεις
-ε;
-εγω φταιω λεω.
-ε ναι ναι. τι εχει να φαμε;
-τιποτα
-καλα. να παραγγειλουμε απ εξω τοτε.
-οκ.