λογοδιαρροια συστημικη

πειτε μου εσεις γιατρε μου. αν η μιση μου καρδια στη κινα βρεθηκε για λιγο, η αλλη μιση εδω μεσα βρισκεται. σταθερα και να το παρουμε αποφαση. πιανω το εαυτο μου οταν περναει η ωρα να εχει στερητικο συνδρομο. οχι δεν κοιταζει αγχωμενος την ωρα. ουτε ιδρωνει. δεν εχει καποιου ειδους ραντεβου. δεν εχει να κανει με καμια συνεπεια. θελω απλα να ξεγλυστρισω γιατι δεν εχω το θαρρος να σηκωθω, να χαιρετησω την ομηγυρη και να κατηφορισω προς το γραφειο που βρισκεται ο υπολογιστης. θελω εκει που γινεται μια παυση στη κουβεντα και καποιος θα σηκωθει να συμπληρωσει το ποτο του ή καποιος αλλος θα σηκωθει να ριξει μια ζακετα στην πλατη του, εκεινη την ουδετερη και χωρις σημασια στιγμη να φυγω και χωρις βλεμματα ολο νοημα ή ευθεως ερωτησεις του τυπου μα τι κανεις καθε βραδυ τοσες ωρες μπροστα απο μια οθονη, να πατησω τους κωδικους μου και να μπω στα γνωριμα και αγαπητα μερη. ας μιλησουμε για παραξενιες. πως θελετε να τρωτε τα αυγα σας; οταν ημουν πιτσιρικα τα καλοκαιρια για να μπορω να κανω καιρο διακοπες δουλευα, δεν μου αρεσε να δουλευω νυχτα γιατι ηθελα να βγαινω, ετσι διαλεγα πρωινες δουλειες. ενα καλοκαιρι εφτιαχνα πρωινα σ ενα καμπινγκ. δεν υπηρχε ανθρωπος λοιπον, που να ηθελε αυγα και να εκανε την παραγγελια του ετσι σκετη (ε-σκετη-ε). ενιωθα σαν μανα του καθενος. καψαλισμενες ακρες ασπραδιου, ο κροκος να στεκεται σα δακρυ στην κορα του ψωμιου, και αλλα τετοια ακουγα, και πολυ μου αρεσε γιατι ηξερα πως περαστικη ημουν απο κει. ασε που οταν εισαι μικρος οτι μαθαινεις καλο και χρησιμο ειναι. ας πιω μια γκραπα. ναι. γκραπα. γιατι τσιπουρα ουζα και ρακες δεν μου αρεσουν. και συνεχιζουμε με παραξενιες. φυσαει εδω στην εξοχη. παραπανω απ οσο αντεχω. θα προτιμουσα αυτα τα μελτεμια να γινουν ειδος υπο εξαφανιση. δηλαδη ειναι σωστο η καρετα καρετα για να αναπαραχθει να πρεπει να βαζουν την λακουβα της μαρκαρισμενη με στυλους και σχοινακια και ταμπελες προσοχη εδω υπαρχουν αυγα (να τα παλι τ αυγα. ολα, μα ολα εχουν τον τροπο τους, να γλυφουν οι ακρες τους τις διπλανες ακρες) και μακρια μην πλησιαζετε γιατι ενοχλειτε. (επειδη ειμαι και ενοχικη θα σας πω συντομη ιστορια -οσο αντεχει μια παρενθεση- οτι μικρη στην πελοποννησο εμεις τα παιδακια, σπαγαμε το πρωι αυτα τα μικρα ασπρα και σαν μπαλακια του πινγκ-πονγκ αυγουλακια, οχι για να αφανισουμε το ειδος, αλλά γιατι αυτο το κλατς ηταν ανωτερο απο το κλατς του πλαστικου προστατευτικου που βαζουν για να τυλιξουν αντικειμενα και που δεν ξερω πως λεγεται και που καποτε ειχε γυριστει μια διαφημιση με γιγαντια τετοια που τα σπαει ενα αυτοκινητο, και που μπορει σαν κονσεπτ να ηταν πετυχημενο ωστοσο οι υπερμεγεθεις φουσκαλιτσες δεν μπορουσαν να δωσουν ικανοποιηση, κατα τη γνωμη μου, γιατι αυτα πρεπει να ειναι μικρα για να χαρεις το ζουλιγμα τους, και να παλι μια παραξενια και να παλι που κυκλους κανω και η μια ακρη ακουμπαει την διπλανη, και τελικα τι να πω, δε ξερω, μαλλον ολα ειναι ενα ντομινο. σιγα μη κλεισω την παρενθεση. σιγα μη κανω παμπλις. σιγα μη δεν κανω.