ποστ που ευχομαι να φτασει στ αυτια του αη βασιλη(αυτος που ειπε οτι δεν υπαρχει αν του βασταει ας βγει εδω μπροστα μου να το ξαναπει)

οταν πηγαινω στις δημοσιες υπηρεσιες για δουλειες αναγνωριζομαι ευκολα. ειμαι αυτη η αγελαστη και ολο τσαντιλα μουρη που κουβαλαει την τεραστια τσανταρα με οτι μπορεις να φανταστεις βιβλιαρια, ληξιαρχικες πραξεις, ολων των ειδων πιστοποιητικα, ταυτοτητες, υπευθυνες δηλωσεις ολα τα εχει η πλαστικη σακουλιτσα μου, μονο ενα λειπει και αυτο με κανει δυστυχισμενη.
αν καποιος θελει πραγματικα να με κανει χαρουμενη υπαρχει τροπος.
θελω ενα φωτοτυπικο μηχανημα. αν ειχα ενα φωτοτυπικο μηχανημα (φυσικο μεγεθος, τσιγκουνιες θα κανουμε τωρα) να το σερνω σα σταυρο μαζι μου εκει στις δημοσιες υπηρεσιες αυτο θα με εκανε να νιωθω πληρης, γιατι ειμαι σιγουρη πια οτι το νοημα της ζωης βρισκεται σε αυτο ακριβως το σημειο που λεει ο υπαλληλος οτι τα θελει ολα, οτι θελει κι αλλα, παντα σε φωτοτυπιες ενιοτε επικυρωμενες.
νευρανευρανευρα.