κήπος

Λεω να βαλω ενα ποτο και να γραψω ενα ποστ. Ακουγεται ατμοσφαιρικο, ανοιγω το ψυγειο και γεμιζω το ποτηρι απο τη κοκκινη παγοθηκη-καρδουλες, κοβεται η μουσικη υποκρουση που ειχα στο μυαλο μου -σσαλαλαλα- αποτομα (μα καρδουλες παγακια) λεω να μη κωλωσω τωρα,

συνεχιζω.

Το μεσημερι στη τηλεοραση βλεπω τον Ομπαμα και ανεβαινει ο κομπος της συγκινησης στο λαιμο. Σκεφτομαι μηπως ειμαι εγκυος, δεν εξηγειται αλλιως τετοια συγκινηση. Οταν ημουν εγκυος στην Α. ειχα σπαραξει στο κλαμα επειδη ειχα δει στη τηλεοραση τον Στελιο Ροκο (που σιχαινομαι σαν τις αμαρτιες μου) να παιρνει χρυσο δισκο και μαλιστα απο τα χερακια του πατερα του. Ειχα τρομαξει τοτε, αλλά μετα εμαθα για το αυγο μου και ησυχασα. Επειδη αυτες τις μερες δεν ετυχε να περασω απο κανενα ανθοπωλειο να μυρισω κανενα κρινο (ετσι ,ετσι, ολες πουτανες ειναι εκτος απο τις μανες) πραγματικα δεν μπορεσα να καταλαβω τι μ επιασε με τον Ομπαμα, μεχρι που μπηκα στο μπλογκ της ου μινγκ και μου εδωσε την απαντηση. Βεβαια μετα με επανεφερε στη ταξη το ποστ του ολντ μποι και το θεμα τελειωσε εκει.

Αφελης.

Να τι ειμαι.

Κατα τα αλλα εδω κι εκει με περισσοτερη εμφαση στο εκει. Βγαινω λιγο παραεξω, χτες ας πουμε ολη μερα ημουν με τη φιλη Μ. σε τσαγια και ταβερνες και πολυ μου αρεσε. Αυτα τα Εξαρχεια ποτέ μα ποτέ δεν θα παρακμασουν, και να που λεω καλες κουβεντες για μια γειτονια που πηγα σχετικα μεγαλη, με την γκρινια του ανθρωπου που σε καθε τι καινουργιο που γνωριζει, κουβαλαει μια καχυποψια που ακουμπαει την αρνηση (ναι για μενα μιλαω, μα τι προσωπικα πραγματα λεω, να δεις που φταινε οι καρδουλες παγακια).

Ζω στο τεταρτο οροφο μιας πολυκατοικιας, που το ανσανσερ ειναι μονιμως χαλασμενο.

Μου λεει η Θ. ξεχασα το ροζ ( σιγα μην ειναι αλλο χρωμα ) βραχιολι μου, της λεω ας το αφησουμε εκει να προσεχει το αυτοκινητο, μου λεει, μα τι λες τα βραχιολια δεν προσεχουν τ΄ αυτοκινητα το θελω τωρα να το φορεσω, και χωρις αλλη κουβεντα κατεβαινω τις σκαλες. Σε καθε οροφο και διαφορετικη μυρωδια. Τσιγαρου, σκυλου, υπερβολικων μπαχαρικων.

Μου αρεσει.

Ανεβαινω γρηγορα, μπαινω μεσα δινω το βραχιολι και αρχιζουμε τις καληνυχτες. Οχι δεν ειναι η τελευταια μας κουβεντα αυτη, μετα αρχιζει μια διαδικασια που μου αρεσει πολυ. η Α. παει στο μπανιο να κανει αυτα που της λεει η μαμα (τσισα -πλυσιμο δοντιων και μουριτσας) και μετα χωνεται στο κρεββατι της και γραφει στο ημερολογιο της. Η μικρη Θ. δεν θελει να κανει τιποτα απο αυτα και η μαμα δεν εχει επιχειρηματα ικανα να την πεισουν ή μπορει ετσι να κανουν οι μανες, να γαμανε τα πρωτα παιδια και στα δευτερα να ειναι πιο χαλαρες, και μετα κανω τη γραμματεα της μικρης Θ. Ειναι η καλυτερη δουλεια που εχω κανει στη μεχρι τωρα ζωη μου.

Εχει το μικρο τετραδιακι της κι επειδη δεν ξερει να γραφει βαζει εμενα (οχι την αδελφη της, κι αυτο ειναι τιμη μου) και λεει:

οταν αρχιζει η υγρασια δεν μπορω ν αναπνεψω και με τη φιλη μου την νικολεττα θεωρουμε ασκημο να το μυριζουμε και μας ερχονται να κανουμε εμετο.

ή

μια κυρια μου ειπε σουτ κι εγω πηγα να κλαψω δεν ενιωσα καλα επειδη μιλουσα κι αμα δεν μιλουσα θα στεναχωριομουνα.

Και μετα εγω γραφω ποστ.

μου αρεσει η οικογενεια μου.

γαμωτο πρεπει να πω και για τον καναρίνι γιαννακη. δεν κελαηδαει ποτε. μονο αυτα τα φρουιτ που κανει.

αλλα οκ.

καταλαβαινουμε.

ο καθενας μας εδω κανει οτι καλυτερο μπορει.

κι αυτο ειναι οχι απλως κατι.

αυτο ειναι ολο.