ριαλ ταιμ

καθομαι σε ενα σκαμπουδακι παιδικο,ακουμπαω τους αγκωνες μου πισω στο κρεβατι εχω μετακομισει τον υπολογιστη απο το βολικο του σημειο πανω σε ενα μικροτατο τραπεζι στο υπνοδωματιο γιατι ηταν πιο κοντα σε ενισχυτες για το παρτι του παιδιου μου.αδικος κοπος βεβαια γιατι ενω περασαμε 5.000 τραγουδια τα πιτσιρικια σε αγελες, πηγαιναν μια στο μπανιο, μια στο δωματιο, μια στη κουζινα, δεν χορεψαν δεν εδωσαν και πολλη σημασια στη μουσικη, μονο πετουσαν ποπ κορν και νομιζω καποια στιγμη επαιξαν μπουκαλα,οχι δεν ειμαι υπερανω και χαλαρη αλλά ενταξει εντεκαχρονα ειναι ακουνε σακη και χατζηγιαννη (οταν ακουνε) αυτο αμεσως σε βγαζει απο σκεψεις.
ο υπολογιστης ξεμεινε εδω, γιατι δεν εχω τι να πω και τι να γραψω μπαινω ελαχιστα καμια φορα βαζω μουσικη και το αφηνω να παιζει κοιμαμαι ετσι οπως οταν ημουν μικρη με ραδιοφωνο τοτε, δευτερο προγραμμα ή φοβερους πειρατικους σταθμους
και αυτο
και τελος.
πριν τρια χρονια (με αηδιαζει αυτη η εκφραση αλλά ελα που δεν εχω και καλυτερη) περνουσε κρισαρα η σχεση, ο εαυτος, (μπα, αυτο μαλλον επαιζε παιδιοθεν) και επειδη δεν ειμαι του σουηδικου προτυπου εστω και τελευταια στιγμη ειπα μπας και το σωσω (ημουν μικρη και αθωα) ξεκινησα να πεταω σακουλες σκουπιδιων με οτι ειχα γραψει, φυσικα ημερολογιακου τυπου κυριως, μεχρι και αστυνομικο μυθιστορημα καπου βρηκα(ντόινγκ) εγραφα, εγραφα και ετσι οπως τα παραχωνα ξανα μεσα στη σακουλα ειχα αηδιασει, απο οχτω μεχρι τριανταοχτω δεν υπηρχε μερα και στιγμη που να μην εγραφα μιζεριες. μερικες στιγμες τις θυμομουν, μια χαρα ηταν δηλαδη, τωρα εγω γιατι ποτέ δεν ειδα τα καλα ειναι ενα θεμα, ας το βαλουμε στην ακρη, εκει στην ντανα με τα προς μελετη (να μη ξεχασω να αγορασω ανταλλακτικα σουιφερ)
τα πεταξα ολα, μαλιστα τα εσκισα κιολας απο ανασφαλεια μηπως τα βρει καποιος και τα διαβασει ( δεν μου αρεσε καθολου αυτο που συνεβει σε εκεινο το βιβλιο, νομιζω λεγοταν "η αλικη στην χωρα του ελ ες ντι" που βγαλανε στη φορα ολα τα προσωπικα εκεινου του κοριτσιου)

διαλειμμα για τσιγαρο κατω απο τον απορροφητηρα (άλλο χωνι αυτο, δεν φτανει στο αυτι του θεου, χτυπαει στον απεναντι τοιχο)
τι εχουμε τωρα;
αυτο:
" Το μυστικο στο κλαμα ειναι να σταματας πριν γινεις σαχλος και γλυκαναλατος. Το μυστικο στη θλιψη ειναι να την κοβεις οσο ειναι ακομα ειλικρινης και εντιμη, οσο εξακολουθει να σημαινει κατι. Επειδη σε τετοιες καταστασεις ειναι πολυ ευκολο να παρασυρθεις: αφηνεις τον εαυτο σου κι αρχιζεις τη διηγηση σου με λυγμους ή αρχιζεις να μιλας για τους Χουιλερ μ ενα μελαγχολικο συναισθηματικο χαμογελο και να λες οτι ο Φρανκ ηταν θαραλλεος και μετα που στο διαβολο καταληγεις;"