κήπος

Το πειραμα ειχε ως εξης. Μεχρι να πιασει πατο. Δεν μπορει, σκεφτηκε, αν φτασω στο τελευταιο σκαλι εκει που δεν εχει αλλο, τι μενει; Μενει να ανεβω. Ετσι το ειχε φανταστει. Κακη φαντασια, γιατι στο τελευταιο σκαλι ο γδουπος που ακουστηκε ηταν υποκωφος, τοσο βαθυς σαν να μην υπηρχε γυρισμος. Πηγε να φοβηθει, ηταν και μαυρο σκοταδι, πολυ θελει ο ανθρωπος; σκεφτηκε. Ο ανθρωπος οχι, δεν θελει πολυ, μπορει να θελει πολλα, αλλα στο πολυ δειχνει συνεση. Μπορει και με το ελαχιστο, ο ανθρωπος παντα. Μα για μισο λεπτο, εδω δεν εχουμε να κανουμε με ανθρωπινη υπαρξη.
Αρχισε να αυτοψηλαφιζεται, μετα απο λιγο σιγουρευτηκε. Οπωσδηποτε δεν εχουμε να κανουμε με το γνωστο αγνωστο ειδος που εχει δερμα τριχες εστω χνουδι, ματια μυτη στομα, ολο και κατι εχει ξεμεινει δηλαδη, αλλά σιγουρα δεν ειναι αυτο που βλεπουμε στις φωτογραφιες σχολικον ενθυμιον ή αμοργος '89 ή πασχα στο χωριο με κραταει ο παππους ο γέρος , οχι οχι σιγουρα οχι. Αρχισε να εχει παλι τον ελεγχο. Εφυγε ο πανικος, κανενα αγχος. Αποφασισε να καθισει εκει οσο χρειαστει. Δεν θα τον αναζητουσε κανεις, αλλωστε ποιος θα αναζητησει καποιον αν δεν μπορει τουλαχιστον να τον περιγραψει.
Ησυχασε, εγινε ενα με το χωμα. Δεν ειχε σκοπο να το κουνησει απο εκει.
Νομιζω οτι αρχισε να το απολαμβανει κιολας.