κήπος

γραφω σε χαρτι. παντα μου ηταν πιο ευκολο. σημερα μπηκα στο σπιτι και αμεσως καθισα και εγραψα γιατι θελω να θυμαμαι. η πρωτη (ενδεχομενως και η μοναδικη αναγνωστρια) των γραφομενων μου ειμαι εγω, αυτο δεν με χαλαει, ισα ισα με χαλαγε μικρη ας πουμε που η μανα μου ολο εψαχνε εψαχνε να βρει τι κανει το παιδι της, και αντι να το ρωτησει, εψαχνε το δωματιο, τα συρταρια. ακουγε τηλεφωνα. την υποτιμουσα βαθεια, το ηξερα, οχι παντα, απο τη στιγμη που το υποψιαστηκα ομως εβαζα σημαδια και ηξερα οτι ειχε κανει το περασμα της. τελος παντων το πληρωνω αυτο τωρα οταν νομιζω οτι ειμαι πιο εξυπνη απο ενα δεκαχρονο και ανοιγω ημερολογια που βρισκω αφελως ( η αφελης) κατω απο κρεβατια που λενε -αχ μακαρι να ειχα ενα mp3 και τρεχω ο μαλακας μην και νιωσει στερημενο το καημενο.



που λες ναι, ας τα πουμε ολα με τη μια, ευκαιρια ειναι, το τελευταιο καιρο βρισκομαι σε κατασταση καταστολης, δεν εχω ορεξη, που να εξηγω αφου σημερα κατι οι μεγαλοι ελληνες, κατι που συναντησα μια μεγαλη ελληνιδα μετα απο (ντροπη δεν θυμαμαι, ομως καποια στιγμη εκτος απο το γιο μιλησε και για μια κορη 16 χρονων τωρα αρα. αρα ειναι πανω απο) 17 χρονια που δεν ειχαμε συναντηθει, θα πω κατι εδω που ευτυχως δεν θα καταλαβει κανεις. οποτε περναγα απο το μαγαζι του πατερα της παντα κοιταζα να δω αν ειναι ανοιχτο συνηθως ηταν, ακομα και μετα το θανατο του.



το ραντεβου.
πηγα ενα τεταρτο νωριτερα. ειχα κοιταξει απο το σπιτι το χαρτη.
μπαινω σε αεροπλανα και βαπορια και ειμαι σιγουρη οτι βλεπω παντου γνωστους. η κυρια που καθεται στην απεναντη θεση στο μετρο, ο κυριος που περπαταει διπλα μου στο δρομο. εχω ξεχασει αν ειναι το τριτο ή το τεταρτο στενο, δε θυμαμαι. στη γωνια λειπει η ταμπελα, ομως υπαρχει μια τραπεζα, εξω καθεται ο φυλακας τον πλησιαζω, καλημερα του λεω σας παρακαλω μου λετε το ονομα του δρομου, με κοιταζει σα χαμενος και μου λεει δεν ξερω, καλυτερα ρωτηστε διπλα στο ψιλικατζιδικο. ευχαριστω του λεω και καθως απομακρυνομαι σκεφτομαι οτι γινεται ληστεια οι κλεφτες φευγουν φορτωμενοι κι αυτος καθεται με το γνωστο χαμενο βλεμμα να αναρωτιεται οχι ΤΙ ηταν αυτο που τους βρηκε παναγιτσα τους , αλλά ΠΟΥ συνεβει αυτο που τους βρηκε.. τον φανταζομαι να λεει μεγαλε αρχηγε δεχτηκαμε επιθεση -τι που ειμαστε, αθηνα, διπλα απο ενα ψιλικατζιδικο απεναντι απο ενα μαγαζι με ρουχα, μπροστα εχουμε μια δυο τρεις τεσσερις -ναι επιβεβαιωνω- τεσσερις νερατζιες.
φτανω που λες ενα τεταρτο νωριτερα, καθομαι στο μπαλκονι να καπνισω. εχω ξαναρθει εδω πριν πολλα χρονια, με ρωτανε αν θελω καφε νερο πορτοκαλαδα, ολοι λενε καλημερα μ αρεσει εδω, παντα μ αρεσε.

μου λεει καλα εκανες και ηρθες χαρηκα πολυ που σε ειδα. κι εγω χαρηκα ,της λεω, αλλά ντρεπομουν μετα απο τοσα χρονια, νομιζα οτι δεν θα με θυμοσουν. τι να μη σε θυμομουν βρε π. μου λεει, αυτες ειναι σχεσεις ζωης . εχω ενα κομπο στο λαιμο επιτρεπω να καθισει εκει λιγο, τον καταπινω (αγαπημενη συνηθεια) και μετα φευγω. θελω να μπω σε ταξι να γυρισω σπιτι γρηγορα κανει ζεστη εχω ιδρωσει μαζευω τα μαλλια μου.