31.5.08

μικροαστικα αν-ιερα ποστακια μερος πρωτο,μαλλον και τελευταιο

το σπιτι μου. ποιο σπιτι μου; παλια σπιτι μου ηταν η τσαντα μου. δηλαδη εβαζα μεσα τα απολυτως απαραιτητα και μπορουσα να κοιμηθω οπουδηποτε. σιγα σιγα μεγαλωνοντας τα απαραιτητα πηραν διαστασεις τετοιες που δεν χωρουσαν ουτε σε βαλιτσα κι ετσι σπιτι μου αρχισα να θεωρω πια αυτο που θεωρει ολος ο κοσμος. σαλοτραπεζαρια, κουζινα, μπανιο,
βε-σε, κρεββατοκαμαρα-ες.
μεγαλωσα σε μονοκατοικια και η ζηλια που οι περισσοτεροι φιλοι-φιλες εμεναν σε πολυκατοικια που μπαινοβγαιναν διαφοροι, με ασανσερ οπου εκρυβαν τα τσιγαρα-εβαζαν οσο κραγιον και μασκαρα ηθελαν σηκωναν φουστες μια στροφη γυρω απο τη μεση και μπορουσαν να τσεκαρουν το αποτελεσμα στον καθρεφτη με εκανε να νιωθω ενα δεος. βεβαια το γεγονος οτι εγω δεν βαφομουν ποτέ ουτε φουστα φοραγα ποτέ και τα τσιγαρα μου, οκ, παντα υπηρχε ενα κρυφο σημειο και στο δικο μου σπιτι να μην τα βρω ουτε εγω η ιδια που λεει ο λογος, δεν ειχε καμια απολυτως σημασια. εγω ζηλευα. ο πατερας μου ειχε παντα μια αισθηση υπεροχης και ελεγε δειχνοντας τον τοιχο -εχεσε ο διπλα, εννοωντας οτι στις πολυκατοικιες ακουγονται ολα, αρα, και το καζανακι, αρα ξερουμε λεπτομερειες, λες κι εμεις στο δικο μας σπιτι δεν χεζαμε και αν καμια φορα πεφταμε σε τετοιου ειδους ατοπηματα το κραταγαμε επτασφραγιστο μυστικο.
οταν πια εμεινα σε πολυκατοικια, το ανσανσερ το χρησιμοποιουσα μονο για να τσεκαρω στον καθρεφτη αν ταιριαζουν αυτα που φοραω, γιατι στο σπιτι μεσα υπηρχε μονο ο καθρεφτης του μπανιου. κατα τα αλλα ανεβοκατεβαινα τις σκαλες καθημερινα, εμενα και στο πρωτο βεβαια, μην δημιουργω και λαθος εντυπωσεις.
κι υστερα ηρθαν τα χτισιματα. να μην ειμαστε σαν τα περιστερια, να ακουμπαμε γη, να βαλουμε ενα δεντρο. δυνατο επιχειρημα. στο πατρικο ειχαμε δυο λεμονιες, ακομα και σημερα οταν παω λαικη και φτανω στο παγκο με τα λεμονια ,λες και περναει η ξυνιλα τους στα μουτρα μου, τα διαλεγω ενα ενα λες και τους κανω χαρη, ακομα δεν μπορω να συνηθισω οτι δεν θ ανεβω στη λεμονια να κοψω ενα λεμονι, αλλα θα το αγορασω, αρρωστα πραματα, σαχλα, τι να πω, να τανε μονο αυτα, καλα θα τανε.
κι υστερα ολα αυτα σταματησαν να εχουν σημασια γιατι ολη η προσοχη δοθηκε στις αντοχες.
δεν υπηρχαν αλλες ουτε για δειγμα.οποτε πανε οι φωλιες παν τα κοτσιφοπουλα.
πρεπει να εχεις συνεχεια το νου σου (οχι εσυ,εγω). δηλαδη αν αφεθω με πιανει ενα συναισθημα του τυπου, ωχ αμαν το σπιτι μου παει και τι κριμα και μηπως δεν ειναι σωστο. και μετα με ψυχραιμια λες (οχι εσυ,εγω) και τι εγινε, σπιτι σου γινεται το μερος που ειναι αυτοι που αγαπας, ή το μερος που βρισκεται το πιστολακι που στεγνωνεις τα μαλλια σου.
μια διαρκης παλη ειναι. θες να προχωρησεις (κι εσυ; κι εγω) αλλά σε κρατανε διαφορα. ο τροπος που εχεις μεγαλωσει και πως να ξεφυγεις απο αυτο. καπου ειχα διαβασει για το παρελθον οτι ειναι ομφαλιος λωρος-αλυσιδες δεσμευτικες δε θυμαμαι τι ακριβως ελεγε δεν θυμαμαι που ακριβως το διαβασα μπορει και στον καζαμια. μπορει.

16 comments:

Anonymous said...

Τι ευφράδεια είναι αυτή; Με γλυκόπικρες αναφορές στο παρελθόν! Και πόσο διδακτικές διαπιστώσεις θνητότητας! Το τέλος του κειμένου έξοχο.

Αυτός ο κήπος είναι απαράμιλλος.

Καλό ΣΚ αγαπητή ε.

μια αντανάκλαση said...

σπίτι μας;
μάλλον εκεί που κάθε τοίχος είναι ένας αόρατος καθρέφτης, που δεν θα πει ψέμματα αν μας πάει η όχι το γύρισμα της φούστας.

Anonymous said...

κι' εσείς;
κι' εγώ.

ε said...

δεν.
και γλυκοξινες.

αφου δεν τον θεωρειτε απαραδεκτο,ωραια.πολυ ωραια.
καλο υπολοιπο σ\κ και σε σας αγαπητε.

μια αντανακλαση.
και ψεματα να μας πει θα το συγχωρεσουμε γιατι ειμαστε ανωτεροι ανθρωποι εμεις,δεν θα κολλησουμε σε ενα τοσο δα ψεμα για μια φουστα.
καλως ηρθατε :)

holy
κι εγω.κι εσεις,και δεν μπορει,στην ελλαδα ζουμε μπορει και να μαστε χιλιοιδεκατρεις.

Anonymous said...

εξαιρετικής ποιότητας λογοδιάρροια αγαπητή...

τόσο που θα μπορούσα να πάω και απο αφυδάτωση απορροφημένος απο τον οίστρο σας

υπερβάλλατε εαυτόν, υπέροχο

NinaC said...

Ξέρετε, λοιπόν, σπίτι μας είναι εκεί όπου νοιώθουμε καλά, εκεί όπου η καρδιά ανασαίνει. Ακόμα κι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι σπίτι μας.
------------

Για το κείμενό σας δεν έχω λόγια. Μόνο βλέμματα, υγρά από συγκίνηση και θαυμασμό.

ε said...

κ.κ.μ.
αφυδατωση; τρεχω γρηγορα να φερω ενα voss -artesian water from norway- naturally pure water, free of sodium, low in minerals, incomparable in taste,που ξερω οτι σας αρεσει.φυσικα αντιγραφω απο την ετικετα, που να τα ξερω απ εξω αυτα,μα δεν ειναι εξαιρετικο αυτο το μπουκαλι,ναι λεω ασχετα, γιατι εχω ντραπει με τοσα καλα λογια.

NinaC
ωραιο σχολιο που κανατε.δωσατε απαντησεις που τις χρειαζομουν."σπιτι μας ειναι εκει που νιωθουμε καλα".πολυ μου αρεσε αυτο. :)

adaeus said...

... Hρθα να διαβάσω πράγματα βου (βήτα διαλογής) κατά τα λεγόμενά σου σε προηγούμενο σχόλιο... και βλέπω λίγο από όλους μας, μέσα σε ένα κείμενο, λίγα όνειρα δικά μου, λίγο μικροαστισμό του δίπλα, λίγη νοσταλγία δικιά σου... τόσο γλυκά (και το γλυκόπικρο, γλυκό το κάνεις εσύ) και συναισθηματικά γραμμένα...

και όμως τα σπίτια μπορεί να είναι και οι άνθρωποι!
(Και γω μονοκατοικία άφησα, χάριν διαμερίσματος!!!!)...

Anonymous said...

Όταν είναι έτοιμο το φαι φωνάζουμε
"παίδες, έτοιμο το φαγητό.ελάτε να φάμε"
Οταν πάμε για ...χέσιμο, δεν κάνουμε το ίδιο!
Δεν υπάρχει λόγος να ξέρουμε πότε πάει ο γείτονας στην τουαλέτα.
Άσε που όταν ο γείτονας τραβάει το καζανάκι εμείς μπορεί να τρώμε.
Νομίζω πως τα διαμερισματα με ττον τρόπο που φτιάχνονταν και συνεχίζουν να φτιάχνονται, υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής.
Όχι δεν είναι σπίτι μας εκεί που είναι το πιστολάκι μας ή ο ...άλλος κλπ.
Αυτά είναι ευσεβείς πόθοι.
Επειδή δεν μπορούμε να ζούμε γυρνώντας στουυς δρόμους ή στα χωράφια και να κοιμώμαστε όπου βρούμε θέλουμε δυο ντουβάρια με σκεπή , απο αρχαιοτάτων χρόνων.
Κι αυτή η υλική υποδομή, θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική και για την ψυχική μας ισορροπία.
Μεγάλωσα σε χωριό σε μονοκατοικία με αυλή. Μετά τα 18 και για 20 χρόνια έζησα σε διάφορα διαμερίσματα. Τώρα τελευταία, ξαναζώ σε μονοκατοικία με αυλή και δέντρα και γι΄αυτό μιλώ για ποιότητα ζωής.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτές που είναι, καλές ή κακές.
Όταν όμως βλέπεις έξω απο την πόρτα σου την τριανταφυλλιά ανθισμένη, οι καλές γίνονται καλύτερες και οι κακές ημερώνουν κάπως.
Το ίδιο κι όταν σταματήσεις ν΄αγοράζεις λεμόνια γιατί τα κόβεις απο τη λεμονιά σου!
Αυτό που έχει γίνει στις δυτικές κοινωνίες είναι "μικροαστικές και μεγαλοαστικές ανίερες επεμβάσεις πάνω στις ζωές μας"

Anonymous said...

Καταπληκτικό κείμενο!

ε said...

σωλοματζαρε
δεν καταλαβα ακριβως τι θες να πεις, αλλά οκ ειμαι ο ανθρωπος σου γιατι κι εγω δεν νομιζω οτι καταλαβαινει παντα καποιος, τι θελω να πω.

κοπολοζε
ευχαριστω.αληθινα ευχαριστω.και μονο που το ειπες "κειμενο" δηλαδη μου φτανει :)

ε said...

adaeus
οκ. δεν ειναι βου διαλογης.ειναι ε διαλογης :)

Anonymous said...

Θαυμαστή η οικο-λογία σας.

ε said...

αεροζολ
σπαω το κεφαλι μου να βρω κατι να γραψω ανταξιο της οικο-λογιας σας. ε δεν βρισκω.
:)

Anonymous said...

θέλω να πω πως αξίζει να ζούμε σε ένα ωραίο σπίτι που να πάρει ο διάολος!
Να μην ακούμε πότε κλα΄νει ο γείτονας, ή πότε πάει στην τουαλέτα.
Να κοιμόμαστε όταν θέλουμε να κοιμηθούμε
και να μην ενοχλούμε τους άλλους όταν θέλουμε να ξεφαντώσουμε
στο σπίτι μας.
Και τέλος...
να ,μπορώ να βάψω τους εξωτερικούς τοίχους -του μπαλκονιού μου πχ.- δίχως να με πάει αυτόφορο ο διαχειριστής επειδή παραβίασα τον κανονισμό της πολυκατοικίας.
Αυτά και τέτοια παρόμοια θέλω να πω.
Απλά πριν, προσπάθησα να τα πω έμμεσα.

Καλό βράδυ

ε said...

αγαπητε σολωμαντζαρε δεν θα διαφωνησω σε αυτα που λετε, καλα τα λετε.εμενα ομως η σκεψη μου ηταν αλλου. σε ιδιοκτησιες και χρεωματα των παραδοσεων. τι κουβαλαμε απο τους γονεις και τι (ευχομαι να μην) μεταφερουμε και στα παιδια μας.