μικροαστικα αν-ιερα ποστακια μερος πρωτο,μαλλον και τελευταιο

το σπιτι μου. ποιο σπιτι μου; παλια σπιτι μου ηταν η τσαντα μου. δηλαδη εβαζα μεσα τα απολυτως απαραιτητα και μπορουσα να κοιμηθω οπουδηποτε. σιγα σιγα μεγαλωνοντας τα απαραιτητα πηραν διαστασεις τετοιες που δεν χωρουσαν ουτε σε βαλιτσα κι ετσι σπιτι μου αρχισα να θεωρω πια αυτο που θεωρει ολος ο κοσμος. σαλοτραπεζαρια, κουζινα, μπανιο,
βε-σε, κρεββατοκαμαρα-ες.
μεγαλωσα σε μονοκατοικια και η ζηλια που οι περισσοτεροι φιλοι-φιλες εμεναν σε πολυκατοικια που μπαινοβγαιναν διαφοροι, με ασανσερ οπου εκρυβαν τα τσιγαρα-εβαζαν οσο κραγιον και μασκαρα ηθελαν σηκωναν φουστες μια στροφη γυρω απο τη μεση και μπορουσαν να τσεκαρουν το αποτελεσμα στον καθρεφτη με εκανε να νιωθω ενα δεος. βεβαια το γεγονος οτι εγω δεν βαφομουν ποτέ ουτε φουστα φοραγα ποτέ και τα τσιγαρα μου, οκ, παντα υπηρχε ενα κρυφο σημειο και στο δικο μου σπιτι να μην τα βρω ουτε εγω η ιδια που λεει ο λογος, δεν ειχε καμια απολυτως σημασια. εγω ζηλευα. ο πατερας μου ειχε παντα μια αισθηση υπεροχης και ελεγε δειχνοντας τον τοιχο -εχεσε ο διπλα, εννοωντας οτι στις πολυκατοικιες ακουγονται ολα, αρα, και το καζανακι, αρα ξερουμε λεπτομερειες, λες κι εμεις στο δικο μας σπιτι δεν χεζαμε και αν καμια φορα πεφταμε σε τετοιου ειδους ατοπηματα το κραταγαμε επτασφραγιστο μυστικο.
οταν πια εμεινα σε πολυκατοικια, το ανσανσερ το χρησιμοποιουσα μονο για να τσεκαρω στον καθρεφτη αν ταιριαζουν αυτα που φοραω, γιατι στο σπιτι μεσα υπηρχε μονο ο καθρεφτης του μπανιου. κατα τα αλλα ανεβοκατεβαινα τις σκαλες καθημερινα, εμενα και στο πρωτο βεβαια, μην δημιουργω και λαθος εντυπωσεις.
κι υστερα ηρθαν τα χτισιματα. να μην ειμαστε σαν τα περιστερια, να ακουμπαμε γη, να βαλουμε ενα δεντρο. δυνατο επιχειρημα. στο πατρικο ειχαμε δυο λεμονιες, ακομα και σημερα οταν παω λαικη και φτανω στο παγκο με τα λεμονια ,λες και περναει η ξυνιλα τους στα μουτρα μου, τα διαλεγω ενα ενα λες και τους κανω χαρη, ακομα δεν μπορω να συνηθισω οτι δεν θ ανεβω στη λεμονια να κοψω ενα λεμονι, αλλα θα το αγορασω, αρρωστα πραματα, σαχλα, τι να πω, να τανε μονο αυτα, καλα θα τανε.
κι υστερα ολα αυτα σταματησαν να εχουν σημασια γιατι ολη η προσοχη δοθηκε στις αντοχες.
δεν υπηρχαν αλλες ουτε για δειγμα.οποτε πανε οι φωλιες παν τα κοτσιφοπουλα.
πρεπει να εχεις συνεχεια το νου σου (οχι εσυ,εγω). δηλαδη αν αφεθω με πιανει ενα συναισθημα του τυπου, ωχ αμαν το σπιτι μου παει και τι κριμα και μηπως δεν ειναι σωστο. και μετα με ψυχραιμια λες (οχι εσυ,εγω) και τι εγινε, σπιτι σου γινεται το μερος που ειναι αυτοι που αγαπας, ή το μερος που βρισκεται το πιστολακι που στεγνωνεις τα μαλλια σου.
μια διαρκης παλη ειναι. θες να προχωρησεις (κι εσυ; κι εγω) αλλά σε κρατανε διαφορα. ο τροπος που εχεις μεγαλωσει και πως να ξεφυγεις απο αυτο. καπου ειχα διαβασει για το παρελθον οτι ειναι ομφαλιος λωρος-αλυσιδες δεσμευτικες δε θυμαμαι τι ακριβως ελεγε δεν θυμαμαι που ακριβως το διαβασα μπορει και στον καζαμια. μπορει.